Η μεταστροφή στην Ορθοδοξία του γνωστού ηθοποιού Jonathan Jackson!
Είναι αλήθεια συναρπαστικό να βλέπεις ανθρώπους διαφορετικής κουλτούρας και τρόπου ζωής να βρίσκουν στην Ορθοδοξία έναν κοινό παρανομαστή.Όταν οι άνθρωποι αναζητούν τον Χριστό με ανοιχτή καρδιά και ταπείνωση,Εκείνος τους οδηγεί στην Αλήθεια.
Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε η είδηση ότι ο γνωστός ηθοποιός Jonathan Jackson (κάτοχος βραβείων Emmy,πρωταγωνιστής πολλών ταινιών,ο οποίος έγινε γνωστός από τον ρόλο του Λάkι στο σήριαλ General Hospital),ασπάστηκε την Ορθοδοξία μαζί με την οικογένειά του-τώρα είναι κατηχούμενοι-και πρόκειται να βαπτιστεί το Μέγα Σάββατο.
Μπορείτε να ακούσετε μία συνέντευξή του στο ancientfaith.com/podcasts
Μεταξύ άλλων, στην ερώτηση «Τι μήνυμα θέλεις να στείλεις στους φανς σου για την Ορθόδοξη πίστη»απάντησε:
«Θα ήθελα να είμαι με την μεριά εκείνη που προτιμάει τα λίγα λόγια και δίνει περισσότερη βάση στην προσευχή.Νομίζω ότι είναι το πιο ωραίο πράγμα που μπορείς να νοιώσεις.
Ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο που έδωσε τον μονογενή Του Υιό για να σώσει όλη τη δημιουργία.Αν κάποιος πλησιάζει τον Θεό,τότε εκεί είναι το τέλειο σπίτι.Αν προέρχεσαι από διαφορετική νοοτροπία ή παράδοση κάποιες φορές είναι δύσκολο αλλά είναι μία ευλογία να κάνεις την υπέρβαση»
Μπορείτε να ακούσετε μία συνέντευξή του στο ancientfaith.com/podcasts
Μεταξύ άλλων, στην ερώτηση «Τι μήνυμα θέλεις να στείλεις στους φανς σου για την Ορθόδοξη πίστη»απάντησε:
«Θα ήθελα να είμαι με την μεριά εκείνη που προτιμάει τα λίγα λόγια και δίνει περισσότερη βάση στην προσευχή.Νομίζω ότι είναι το πιο ωραίο πράγμα που μπορείς να νοιώσεις.
Ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο που έδωσε τον μονογενή Του Υιό για να σώσει όλη τη δημιουργία.Αν κάποιος πλησιάζει τον Θεό,τότε εκεί είναι το τέλειο σπίτι.Αν προέρχεσαι από διαφορετική νοοτροπία ή παράδοση κάποιες φορές είναι δύσκολο αλλά είναι μία ευλογία να κάνεις την υπέρβαση»
Σε αγαπώ τρομερά, Θεέ μου, (Η ομολογία ενός στρατιώτη)
Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μεγάλου πολέμου στο Ιράκ στο χιτώνιο ενός Αμερικανού στρατιώτη, ο οποίος έπεσε στο πεδίο της μάχης, βρέθηκε ένα σημείωμα, που περιείχε μία συγκλονιστική εξομολόγηση, μία συγκλονιστική προσευχή.
Ένας μέχρι τότε άθεος νέος, γνήσιο παιδί της εποχής μας, εύρισκε στο διάβα της ζωής του τον Σωτήρα Χριστό μέσα στην αντάρα του πολέμου.
Ας διαβάσουμε, τι έλεγε το σημείωμα εκείνο:
Ένας μέχρι τότε άθεος νέος, γνήσιο παιδί της εποχής μας, εύρισκε στο διάβα της ζωής του τον Σωτήρα Χριστό μέσα στην αντάρα του πολέμου.
Ας διαβάσουμε, τι έλεγε το σημείωμα εκείνο:
* * *
«Άκουσε, Θεέ μου.
Ακόμα δεν σου έχω μιλήσει. Όμως τώρα επιθυμώ να σου πω φιλικά: Τι κάνεις; Τι γίνεσαι;
Μου είπαν ότι δεν υπάρχεις και σαν ανόητος το πίστεψα. Όμως χθες βράδυ, από το βάθος του κρατήρα μιας οβίδας είδα τον Ουρανό Σου, είδα το μεγαλείο Σου, και τότε κατάλαβα ότι μου είχαν πει ψέματα!
Είναι παράξενο, ότι χρειάσθηκε να έλθω σ αὐτόν τον καταχθόνιο τόπο, για ν ἀνακαλύψω το πρόσωπό Σου! Τώρα που Σε γνώρισα Σ ἀγαπῶ τρομερά, Θεέ μου! Αυτό θέλω να το ξέρεις!
Σε λίγο θα γίνει μια ακόμη απαίσια μάχη. Ποιός ξέρει; Μπορεί και να φθάσω στο σπίτι Σου απόψε. Δεν υπήρξαμε όμως ποτέ σύντροφοι μέχρι τώρα• κι αναρωτιέμαι, αν θα με περιμένεις στην πόρτα Σου! Και να, να κλαίω! Και χύνω δάκρυα! Τι παράξενω! Αχ, να Σε είχα γνωρίσει πιο νωρίς, Θεέ μου!
Θεέ μου, που είσαι; Που κατοικείς;
Σε αναζητούσα παντού, ακόμη και μέσα στη δική μου καρδιά, στο σπίτι μου και στην οικογένειά μου. Μα δεν σε εύρισκα πουθενά! Μα συνέχιζα να σε αναζητώ και γύρω μου και μέσα μου.
Και ένοιωσα την παρουσία Σου και είδα την μορφή Σου και άκουσα την φωνή Σου:
- Είμαι δίπλα σου, είμαι κοντά σου! Άνοιξέ μου την καρδιά σου. Θέλω να περάσω σ αὐτήν, να στήσω τον θρόνο Μου και να την κάνω Βασίλειό Μου…!
- Ω Κύριε!
Έλα! Σε περιμένω…
Σε λαχταρώ…
Θέλω να είμαι αιώνια μαζί Σου• για πάντα κοντά Σου!»
Ακόμα δεν σου έχω μιλήσει. Όμως τώρα επιθυμώ να σου πω φιλικά: Τι κάνεις; Τι γίνεσαι;
Μου είπαν ότι δεν υπάρχεις και σαν ανόητος το πίστεψα. Όμως χθες βράδυ, από το βάθος του κρατήρα μιας οβίδας είδα τον Ουρανό Σου, είδα το μεγαλείο Σου, και τότε κατάλαβα ότι μου είχαν πει ψέματα!
Είναι παράξενο, ότι χρειάσθηκε να έλθω σ αὐτόν τον καταχθόνιο τόπο, για ν ἀνακαλύψω το πρόσωπό Σου! Τώρα που Σε γνώρισα Σ ἀγαπῶ τρομερά, Θεέ μου! Αυτό θέλω να το ξέρεις!
Σε λίγο θα γίνει μια ακόμη απαίσια μάχη. Ποιός ξέρει; Μπορεί και να φθάσω στο σπίτι Σου απόψε. Δεν υπήρξαμε όμως ποτέ σύντροφοι μέχρι τώρα• κι αναρωτιέμαι, αν θα με περιμένεις στην πόρτα Σου! Και να, να κλαίω! Και χύνω δάκρυα! Τι παράξενω! Αχ, να Σε είχα γνωρίσει πιο νωρίς, Θεέ μου!
Θεέ μου, που είσαι; Που κατοικείς;
Σε αναζητούσα παντού, ακόμη και μέσα στη δική μου καρδιά, στο σπίτι μου και στην οικογένειά μου. Μα δεν σε εύρισκα πουθενά! Μα συνέχιζα να σε αναζητώ και γύρω μου και μέσα μου.
Και ένοιωσα την παρουσία Σου και είδα την μορφή Σου και άκουσα την φωνή Σου:
- Είμαι δίπλα σου, είμαι κοντά σου! Άνοιξέ μου την καρδιά σου. Θέλω να περάσω σ αὐτήν, να στήσω τον θρόνο Μου και να την κάνω Βασίλειό Μου…!
- Ω Κύριε!
Έλα! Σε περιμένω…
Σε λαχταρώ…
Θέλω να είμαι αιώνια μαζί Σου• για πάντα κοντά Σου!»
Σαρακοστιανά Λαογραφικά
H Σαρακοστή δεν είναι μόνο μια σημαντική χρονική περίοδος με θρησκευτικό νόημα, καθώς αποτελεί στάδιο νηστείας και ασκήσεως των αρετών εν αναμονή του Πάσχα. Αποτελεί και περίοδο με ιδιαίτερη λαογραφική σημασία, αφού συνδυάζει αρχαίες γονιμικές τελετουργίες με την ζέουσα πίστη του ελληνικού λαού στην ορθόδοξη παράδοση. Μεταξύ της Αποκριάς και της Μεγάλης Εβδομάδας, η Σαρακοστή τιμάται ιδιαιτέρως από τον ελληνικό λαό, ως στάδιο προετοιμασίας αλλά και ως κρίσιμη εορτολογική περίοδος, που προετοιμάζει την ανοιξιάτικη βλάστηση και την καλοκαιρινή συγκομιδή, γεγονότα κρίσιμα επίσης για την επιβίωση των παραδοσιακών κοινοτήτων.
Σε πολλές ελληνικές περιοχές, η αρχή της Σαρακοστής σημαδευόταν από απόλυτη νηστεία, από την τήρηση δηλαδή αυστηρού νηστίσιμου τριημέρου, μέχρι και την πρώτη Προηγιασμένη θεία λειτουργία της Τετάρτης. Το δε πρώτο Σάββατο, εορτή του διά κολλύβων θαύματος του αγίου Θεοδώρου, ο ελληνικός λαός το τιμά ως Ψυχοσάββατο, παρασκευάζει κόλλυβα και μνημονεύει τους προσφιλείς νεκρούς του, οι δε κοπέλες παλαιότερα έβαζαν από τα κόλλυβα αυτά κάτω από το μαξιλάρι τους, επικαλούμενες τελετουργικά τους αγίους Θεοδώρους, με την πίστη ότι έτσι θα προκαλούσαν μαντικά όνειρα περί γάμου, μέσω των οποίων θα μάθαιναν την οικογενειακή τους τύχη.
Ανάλογη γονιμική-ευλογητική της φύσης σημασία είχε και η λιτανεία των αγίων εικόνων, κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Με την περιφορά των εικόνων στα όρια του οικισμού και την πάνδημη συμμετοχή σε αυτήν, εξαγιαζόταν η φύση, ευλογούνταν οι παραγωγικές δραστηριότητες των κατοίκων και ευλογούνταν οι καλλιέργειες και οι προσδοκώμενες σοδειές, κάτι που ήταν ιδιαιτέρως σημαντικό για τις παραδοσιακές ελληνικές κοινότητες, με τον αγροτοκτηνοτροφικό χαρακτήρα τους. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το ότι γενικότερα οι σαρακοστιανές και οι πασχαλινές λιτανείες έχουν παρόμοιο αγιαστικό της φύσης χαρακτήρα, καθώς εντοπίζονται σε μια σημαντική και σημαδιακή για την πρόοδο της βλάστησης και της ανοιξιάτικης αναγέννησης της φύσης στιγμή, μια στιγμή πραγματικά διαβατήρια και οριακή, ένα εορτολογικό όριο με φυσικές συνιστώσες, καταβολές και ρίζες.
Αλλά και τα λουλούδια ή τα φυτά –συνήθως δενδρολίβανο– που στόλιζαν τον Τίμιο Σταυρό κατά την έκθεσή του για προσκύνηση, την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, είχαν παρόμοιο αγιαστικό και προφυλακτικό χαρακτήρα. Οι γυναίκες τα μετέφεραν με ευλάβεια στα σπίτια τους και τα φύλαγαν στο εικονοστάσι, το κέντρο της οικιακής λατρευτικής τιμής. Εκεί τα αποξήραιναν και τα χρησιμοποιούσαν για να καπνίζονται με αυτά, καθώς τα έκαιγαν στο θυμιατό, σε περιπτώσεις ασθενειών, για να αποδιώχνουν την βασκανία, ακόμη και για να αποτρέπουν και να εξορκίζουν τις ξαφνικές, βίαιες και συχνά ολέθριες ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές κακοκαιρίες. Την ενισχυτική των πιστών δύναμη του Τιμίου Σταυρού, όπως ακριβώς την διδάσκει και την πιστεύει η Εκκλησία, πίστευαν ότι αυτά τα «σταυρολούλουδα» την αποκτούσαν δια της επαφής τους με το σταυρό, και είχαν τη δύναμη να την μεταφέρουν στους πιστούς.
Αλλά και η παρόμοια χρήση των λουλουδιών με τα οποία είχε στολιστεί η εικόνα της Παναγίας, κατά τις ακολουθίες των Χαιρετισμών και του Ακαθίστου Ύμνου, στην ίδια κατηγορία τελετουργικών πράξεων εντάσσεται. Ο λαός μας παραδοσιακά παρακολουθούσε και παρακολουθεί τις ακολουθίες αυτές μαζικά και με πίστη, καθώς τιμά συστηματικά και εντατικά την Θεοτόκο, και περιμένει από εκείνην παραμυθία στις δυσκολίες και βοήθεια στα καθημερινά αδιέξοδα. Τα λουλούδια της εικόνας της είχαν, κατά την λαϊκή λατρευτική πίστη, μέρος της αγιαστικής δύναμης της Παρθένου Μαρίας, και ο ευσεβής λαός μας τα τιμούσε δεόντως και αναλόγως. Περιττό βεβαίως είναι να τονίσουμε την αυστηρή τήρηση της νηστείας από τους ανθρώπους του λαού, οι οποίοι συχνά δεν κατέλυαν λάδι όλη την εβδομάδα, σε περιπτώσεις δε σωματικής αδυναμίας μόνο Τετάρτη και Παρασκευή, προετοιμαζόμενοι έτσι για τη μεγάλη εορτή του Πάσχα.
Τέλος, παρόμοια αγιαστική επενέργεια στη φύση πίστευαν ότι ενείχε και το λαϊκό δρώμενο του Λαζάρου, που σε πολλές περιοχές της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας τελούσαν το Σάββατο του Λαζάρου, πριν την Κυριακή των Βαϊων, στο τέλος ουσιαστικά της Σαρακοστής. Το δρώμενο αυτό τελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από κοπέλες, και ουσιαστικά περιλάμβανε την τελετουργική περιφορά ενός ομοιώματος του σπαργανωμένου με τα εντάφια σάβανα Λαζάρου, στολισμένου με λουλούδια και πρασινάδες, στα σπίτια του χωριού, ενώ παραλλήλως τραγουδούσαν ένα σχετικό άσμα. Σε ανταμοιβή, έπαιρναν από την κάθε νοικοκυρά αβγά, που θα έβαφαν αργότερα κόκκινα, ώστε να τηρήσουν το σχετικό ελληνικό πάγκοινο λατρευτικό έθιμο.
Κοζανίτισσες με παραδοσιακές στολές τραγουδούν τα Κάλαντα του Λαζάρου
Για το αγερμικό δρώμενο του Λαζάρου και το σχετικό τραγούδι πολλά έχουν γραφεί στην πλούσια ελληνική και βαλκανική λαογραφική βιβλιογραφία, καθώς το δρώμενο είναι ευρύτερα διαδομένο και σε άλλους ορθοδόξους λαούς της χερσονήσου του Αίμου. Κοινή ωστόσο συνισταμένη όλων αυτών των μελετών είναι η διαπίστωση πως η επίτευξη ευλογίας της φύσης, «καλοχρονιάς», ευετηρίας δηλαδή, και καλής σοδειάς βρίσκονταν πάντοτε στο επίκεντρο της τέλεσης του εθίμου. Κι αυτό επειδή όπως σημειώσαμε και στην αρχή, ο αγιασμός και η ευλογία της φύσης αποτελούσαν την κύρια μέριμνα των παραδοσιακών κοινοτήτων, ακριβώς επειδή από την καλή απόδοση και την επιτυχία της ετήσιας σοδειάς εξαρτώνταν η ζωή και η επιβίωση, τόσο σε ατομικό και οικογενειακό, όσο και σε ευρύτερα κοινωνικό επίπεδο.
Συνήθιζαν οι πρόγονοί μας, για τον υπολογισμό του χρονικού μήκους της «κυρά Σαρακοστής», να κατασκευάζουν από ζυμάρι ομοίωμα γυναίκας, κάτω από την ποδήρη φούστα της οποίας εξείχαν επτά πόδια, όσες και οι εβδομάδες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Μετά τον κατανυκτικό εσπερινό κάθε Κυριακής των Νηστειών, επιστρέφοντας στο σπίτι τους έκοβαν και από ένα πόδι, ώστε να γνωρίζουν με βεβαιότητα αν και κατά πόσο πλησίαζαν η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα. Και γνώριζαν οι άνθρωποι του λαού, με την ανεπιτήδευτη και πηγαία ευσέβεια, ότι μπορούσαν να καταλάβουν την Σαρακοστή και το πλήρες νόημά της μόνο μέσα από την παρακολούθηση των σχετικών εκκλησιαστικών ακολουθιών, γι’ αυτό και συμμετείχαν σε όλες, ακόμη και στα καθημερινά Μεγάλα Απόδειπνα, τα γνωστά στο λαό μας ως «Δυνάμεους», από το επαναλαμβανόμενο σε αυτά γνωστό τροπάριο «Κύριε των Δυνάμεων μεθ΄ ημών γενού …».
Παραδοσιακά καλάντα του Λαζάρου στην Λευκοπηγή Κοζάνης
Στις σημερινές αγχώδεις και νόθα παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες μας, η προσφυγή στους δοκιμασμένους και καθαγιασμένους αυτούς ρυθμούς και τρόπους ζωής θα ήταν ίσως μια δραστική απάντηση σε όσα καθημερινά ταλανίζουν τον άνθρωπο. Χωρίς ιδιαίτερα υλικά μέσα ή τεχνολογικές ευκολίες, οι άνθρωποι του λαού που τηρούσαν τα έθιμα αυτά, είχαν καταφέρει αυτό που για μας σήμερα φαντάζει άπιαστο όνειρο: Ζούσαν σε πλήρη συμφιλίωση με το θέλημα του Θεού, ολιγαρκείς, αλλά και ουσιαστικά ευτυχισμένοι. Κι ίσως εδώ βρίσκεται το βαθύτερο μήνυμα και νόημα της αναφοράς στα ελληνικά λαϊκά σαρακοστιανά έθιμα, στο ότι δηλαδή προβάλλουν απέναντί μας ως ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής και δράσης, ως μια ορθόδοξη και παραδοσιακή απάντηση στο άγχος και την κατάθλιψη των καιρών. Γι’ αυτό και όσα παραπάνω αναφέρθηκαν, πέραν της επιστημονικής και ιστορικής έχουν και πρακτική αξία και εφαρμογή, αφού αποτελούν μια οργανωμένη και δοκιμασμένη συνταγή εξόδου από τα σύγχρονά μας αδιέξοδα και υπέρβασης μιας κρίσης, η οποία πρωτίστως βρίσκεται μέσα στην καρδιά και την ψυχή μας, και δευτερευόντως μόνο σχετίζεται με οικονομικά μεγέθη και τεχνικές παραμέτρους.
Γιατί του Ευαγγελισμού τρώμε μπακαλιάρο σκορδαλιά;
Το εθνικό φαγητό της Ελλάδας για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου είναι ο μπακαλιάρος με σκορδαλιά. Πως, όμως, καθιερώθηκε αυτό το έθιμο και πως ενσωματώθηκε στις διατροφικές μας συνήθειες ο μπακαλιάρος ή αλλιώς βακαλάος; Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινά με την εποχή των Βίκινγκς, όπου πρωτοεμφανίστηκε σαν εμπορικό προϊόν περί το 800 μ.Χ.
Μάλιστα, λέγεται ότι κυνηγώντας βακαλάους οι Βίκινγκς ανακάλυψαν κατά λάθος τον «νέο κόσμο». Τη σκυτάλη από αυτούς πήραν οι Βάσκοι ψαράδες, οι οποίοι ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα και οδηγήθηκαν στο πάστωμα του, μέσα από το οποίο πέτυχαν πρώτον, να έχουν φαγητό που διατηρείται στα μακρινά τους ταξίδια και δεύτερον, βρήκαν μια τροφή νηστίσιμη, αλλά και φθηνή για το λαό της Ισπανίας.
Οι Βάσκοι, μάλιστα, επειδή ο βακαλάος κάλυπτε μεγάλο μέρος της διατροφής των κατοίκων της Ενδοχώρας που δε μπορούσαν να πηγαίνουν συχνά στα παράλια για να προμηθεύονται φρέσκα ψάρια, ονόμασαν τον παστό μπακαλιάρο «ψάρι του βουνού».
Ο βακαλάος, αυτό το τόσο νόστιμο και θρεπτικό ψάρι μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και κατάφερε να διεκδικήσει επιτυχώς τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο.
Πως, όμως, σχετίζεται με την 25η Μαρτίου και γιατί είναι το «πιάτο» της ημέρας; Απλούστατα και σύμφωνα με την κοινή λογική, κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας η Εκκλησία επιτρέπει μόνο δύο φορές την κατανάλωση ψαριού, ήτοι την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την Κυριακή των Βαΐων. Με εξαίρεση τα νησιά, όπου το φρέσκο ψάρι δεν ήταν ποτέ πολυτέλεια, οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα ο παστός μπακαλιάρος εκείνες τις εποχές αποτέλεσε την εύκολη λύση, καθώς ήταν πιο εύκολο να τον προμηθευτεί κανείς και επιπλέον, μπορούσε να διατηρηθεί εκτός ψυγείου, οπότε πέρασε στην παράδοση και κατά συνέπεια έγινε το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου.
delfinaki-sunset.blogspot.com
Οι Βάσκοι, μάλιστα, επειδή ο βακαλάος κάλυπτε μεγάλο μέρος της διατροφής των κατοίκων της Ενδοχώρας που δε μπορούσαν να πηγαίνουν συχνά στα παράλια για να προμηθεύονται φρέσκα ψάρια, ονόμασαν τον παστό μπακαλιάρο «ψάρι του βουνού».
Ο βακαλάος, αυτό το τόσο νόστιμο και θρεπτικό ψάρι μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και κατάφερε να διεκδικήσει επιτυχώς τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο.
Πως, όμως, σχετίζεται με την 25η Μαρτίου και γιατί είναι το «πιάτο» της ημέρας; Απλούστατα και σύμφωνα με την κοινή λογική, κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας η Εκκλησία επιτρέπει μόνο δύο φορές την κατανάλωση ψαριού, ήτοι την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την Κυριακή των Βαΐων. Με εξαίρεση τα νησιά, όπου το φρέσκο ψάρι δεν ήταν ποτέ πολυτέλεια, οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα ο παστός μπακαλιάρος εκείνες τις εποχές αποτέλεσε την εύκολη λύση, καθώς ήταν πιο εύκολο να τον προμηθευτεί κανείς και επιπλέον, μπορούσε να διατηρηθεί εκτός ψυγείου, οπότε πέρασε στην παράδοση και κατά συνέπεια έγινε το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου.
delfinaki-sunset.blogspot.com
Πηγή: Συνοδοιπορία blogspot.
Ομιλία προς τους Γυμνασιόπαιδες στην Πνύκα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη
Παιδιά μου!
Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον
παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να
συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου,
εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον
καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ αυτὸν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ αυτὰ να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός
μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν
και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους
ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ ημέραν οι
διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον
πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν
των.
Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ απλοὺς ανθρώπους, χωρικούς και ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν.
Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι και τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ο,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ο,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ημέρα χειρότερα• διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, η εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του η εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Και τοιουτοτρόπως κάθε ημέρα ο λαός ελίγνευε και επτώχαινε.
Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία.
Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.
Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δυό χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μίαν αρμάδα…
Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ ὀλίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ημέρα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε• και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία.
Τελειώνω το λόγο μου. Ζήτω ο βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία!
Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ απλοὺς ανθρώπους, χωρικούς και ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν.
Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι και τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ο,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ο,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ημέρα χειρότερα• διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, η εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του η εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Και τοιουτοτρόπως κάθε ημέρα ο λαός ελίγνευε και επτώχαινε.
Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία.
Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.
Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δυό χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μίαν αρμάδα…
Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ ὀλίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ημέρα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε• και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία.
Τελειώνω το λόγο μου. Ζήτω ο βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία!
ΠΗΓΗ: agiosvasileiospeiraiws.blogspot.com
''Ο Επαίτης Ήρωας''
«Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο αποκληθείς Νικηταράς, ήρωας από τους λίγους της Επανάστασης του 1821, πέθανε «στην ψάθα», ως γνωστόν, επαιτών στα σοκάκια του Πειραιά. Η αρμόδια αρχή μάλιστα, η οποία χορηγούσε τα «πόστα» στους επαίτες, είχε ορίσει για τον ήρωα-επαίτη μία θέση κοντά στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή! Ήταν δε τόση η ένδεια του σχεδόν τυφλού, πλέον, στρατηγού – η Πατρίδα δεν του είχε χορηγήσει σύνταξη – ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του – εκείνος μπορούσε να αντέξει περισσότερο την πείνα.
Η περιπέτεια του ήρωα έφθασε στ’ αυτιά πρέσβη Μεγάλης Δυνάμεως, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του. Έτσι, κάποια στιγμή, απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στο «πόστο» όπου επαιτούσε ο οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι: «Τι κάνετε στρατηγέ μου;» ρώτησε ο απεσταλμένος. «Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα!» απάντησε περήφανα ο ήρωας. «Μα, εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο;» επέμενε ο ξένος, που είχε εντολή «να μάθει τι γίνεται». «Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μία ιδέα πως περνάει ο κόσμος», αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς.
Είδε κι απόειδε ο ξένος και γύρισε να φύγει, χαιρετώντας ευγενικά. Φεύγοντας, όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγγί με χρυσές λίρες, ώστε να μην προσβάλει τον πένητα στρατηγό. Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγγί, το ψηλάφησε και φώναξε στον ξένο. «Σου έπεσε το πουγγί σου. Πάρε το, μην το ‘βρει κανείς και το χάσεις!»
Πηγή: Περιοδικό «Αγία Λυδία» Τεύχος 457 Μάρτιος 2011
Πρόσκληση Εορτής 25ης Μαρτίου 1821
Σας προσκαλούμε στην εορταστική εκδήλωση για την Εθνική
επέτειο
της 25ης Μαρτίου
1821 που διοργανώνουν οι νέοι της ενορίας μας
το Σάββατο 24/03/2012 στις 6.30΄
το απόγευμα
στο πολιτιστικό κέντρο Αμφιάλης
Το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει:
·
τραγούδια από τη νεανική
μας χορωδία
·
την Θεατρική σκηνή «Να ζει το Μεσολόγγι»
·
Ελληνικούς
παραδοσιακούς χορούς από τα χορευτικά συγκροτήματα
του Ναού μας.
“Χωρίς
αρετή και πόνο εις την πατρίδα
και πίστη εις την Θρησκεία τους
Έθνη δεν υπάρχουν”
(Μακρυγιάννης)
π.Ευμένιος-Ο κρυφός Άγιος της εποχής μας
Σύντομα βιογραφικά στοιχεία.
Ο π. Ευμένιος γεννήθηκε το 1931 στην Εθιά Μονοφατσίου
Ηρακλείου Κρήτης και ήταν το όγδοο παιδί μιας ευσεβούς οικογένειας. Στούς
δύσκολους καιρούς για την πατρίδα μας ο Θεός επέτρεψε να δοκιμαστεί με
ποικίλους πειρασμούς ,που τον ακολούθησαν μέχρι του τέλους της επίγειας ζωής
του.
Πειρασμούς, που τους
θεωρούσε και τους αντιμετώπιζε σαν μια μεγάλη ευλογία του Θεού στην ζωή του.
Η ανέχεια,η φτώχεια και ο πόνος της ορφάνιας από τον
πατέρα του δεν στάθηκαν εμπόδιο στην λαμπρή πορεία που διέγραψε στην επίγεια
ζωή του.Από μικρή ηλικία ανακάλυψε την κλήση του και εκάρη μοναχός στην μοννή
της μετανοίας του στον Άγιο Νικήτα ,που σήμερα είναι ένα σπουδαίο προσκύνημα.
Ένα σπουδαίο γεγονός σημάδεψε την ζωή.. ήταν χειμώνας
του 1944 και βρισκόταν στο πατρικό του σπίτι στο χωριό του την Εθιά. Καθόταν
κοντά στο τζάκι και ζεσταινόταν όταν έπεσε μια αστραπή από την καμινάδα επάνω
του,και ένα κατάλευκο φως όχι μόνο τον περιέλουσε αλλά μπήκε μέσα του.
¨Τότε ένοιωσε απερίγραπτη χαρά που νόμιζε ότι δεν είχε
σώμα και δεν αισθανόταν καθόλου το βάρος του. Από την ημέρα αυτή άλλαξε πιο
πολύ. Ένιωθε κάτι να τον ωθεί να εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Αφοσιώθηκε ακόμα
περισσότερο στον θεό ,άλλαξε η διάθεσή του και φαινόταν σαν να ζούσε εκτός
κόσμου. Είχε μεθύσει από τον φωτισμό του Αγίου φωτός. Δεν είχε όρεξη για τα
εγκόσμια και από τότε έβαλε το λογισμό της αποταγής του κόσμου για τον
μοναχισμό.
Ο πατήρ Ευμένιος εγκατέλειψε τα εγκόσμια σε ηλικία 17
ετών το 1948 όπου πήγε στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικήτα ,έμεινε δόκιμος 4 χρόνια
και στις 7-4-1951 εκάρη μοναχός. Το έτος 1964 έγινε μεγαλόσχημος στο ίδιο
μοναστήρι και στις 19-4-1975 χειροτονήθηκε Ιερομόναχος και πήρε το όνομα
Ευμένιος.
Ο Διάβολος βλέποντας σε τι επρόκειτο να εξελιχθεί τον
ταλαιπώρησε αφάνταστα με την δαιμονική επήρεια, αλλά η Παναγία μας τον παίρνει
από τα νύχια του και τον ελευθερώνει στο ένδοξο μοναστήρι της τον Κουδουμά.
Κάποια ασθένεια τον φέρνει στο Νοσοκομείο Λοιμωδών της Αθήνας. Εκεί θα αρχίσει
το ποιμαντικό του έργο, που μπροστά του γονατίζουν οι έχοντες θεολογικά πτυχία
και εκκλησιαστικά αξιώματα.
Θα γίνει ο παράκλητος των ποιμένων, με την προσευχή
του ο ιατήρας των ασθενούντων και με την υπερβολική του ελεημοσύνη η ανακούφιση
των φτωχών. Από την εν θεού σοφία του θα γίνει η λύση σε αμέτρητα οικογενειακά
προβλήματα, με το προορατικό του χάρισμα θα γίνει η τόνωση της πίστης των
ανθρώπων, με τις υποδειγματικές του λειτουργίες ο απαράμιλλος υπηρέτης του
Αγίου θυσιαστηρίου.
Το φιλάσθενο της κράσης του του επέβαλλε να βρίσκεται
πάντα κοντά σε τόπο ,που η ιατρική φροντίδα ήταν άμεση. Έτσι ο Θεός θέλησε ο
γέροντας να Τον διακονήσει στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Αθηνών στον Ιερό Ναό των
Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού.
Τα χαρίσματά του δεν άργησαν να γίνουν γνωστά ,αν και
ο ίδιος έκρυβε τις αρετές του και δεν επιθυμούσε εγκώμια από τον κόσμο. Ο
Γέροντας Πορφύριος έλεγε για τον Γέροντα Ευμένιο. «Να πηγαίνετε να παίρνετε την
ευχή του Γέροντα Ευμένιου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν
τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια.»
Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο
Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την 23η Μαίου 1999 παρέδωσε το πνεύμα του στον
Κύριο και τάφηκε ,σύμφωνα με την επιθυμία του στον τόπο που γεννήθηκε
Η πνευματική του προσωπογραφία.
Από τα πρώτα χρόνια ένιωσε την εμπειρία της προστασίας
της Παναγίας. Ο ίδιος ομολογεί ότι άκουσε στα πρώτα του βήματα την φωνή της
μ΄ςσα στην θάλασσα να του λέει: «Μη φοβάσαι ,παιδί μου, εγώ δεν θα σε αφήσω να
χαθείς.»
Μάλιστα, όταν κάποιοι τον ρώτησαν πώς γνώρισε την φωνή
της, απάντησε με παΙδική απλότητα: «Μα τη φωνή της Παναγίας μας δεν θα
γνωρίσω!».
Λίγα χρόνια αργότερα ,ενώ επισκεπτόταν την Ιερά Μονή
Παναγίας του Κουδουμά ,λίγο πρίν φτάσει ,την είδε με τα μάτια του να τον
αγκαλιάζει και να τον τραβά προς το Μοναστήρι Της!
Οι δυσκολίες της ζωής του στέρησαν την στοιχειώδη
μόρφωση, όμως η σοφία που ο Χριστός χαρίζει στους πιστούς δούλους του
υπερκαλύπτει κάθε επίγεια κοσμική γνώση. Στο μοναστήρι του Αγίου Νικήτα έζησε
μέσα σε φιλοκαλικό πνεύμα το μυστήριο της Εκκλησίας.
Υπήρξε υπόδειγμα πραότητος και ταπεινοφροσύνης και
συνεχώς συμβούλευε να παρακαλούμε την Παναγία και τους Αγίους να μας βοηθήσουν
,για να ενθυθούμε την θεική στολή της αγίας ταπείνωσης.
Ο γέροντας ήταν η προσωποποίηση της αγάπης και της
χαράς. Με το αφοπλιστικό του χαμόγελο ξεκούραζε τον πονεμένο άνθρωπο και σαν
άλλος Κυρηναίος βάδιζε μαζί του υπομονετικά στον «Γολγοθά » του.
Μάλιστα πολλές φορές ομολογούσε ότι την μεγαλύτερη
χαρά την ένιωθε μέσα του ,όταν ήταν στο κρεββάτι του πόνου, χωρίς να ξέρει
γιατί.
Ίσως έλεγε ,ο Θεός μου την έδινε για να μην
στενοχωριέμαι…. Ο Θεός είναι μόνο αγάπη ,έλεγε γι αυτoί όταν αγαπούμε είμαστε
χαρούμενοι.
Έλεγε μάλιστα: «Να αγαπούμε τον Θεό περισσότερο από
τον εαυτό μας και περισσότερο από όλο τον κόσμο, και να μην χορταίνουμε να τον
αγαπούμε και να λέμε στην προσευχή μας: ¨Κύριε ημών Ιησού Χριστέ ,Υιέ του Θεού,
βοήθησέ με να σε αγαπώ πάντοτε περισσότερο από τον κόσμο και να μην χορταίνω να
σε αγαπώ..».
Ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδάκης ,Πρωτοσύγγελος
της Ι.Μ.Γορτύνης, στον επικήδειο λόγο του, εγκωμιάζοντας την προσωπικότητα του
Γέροντος Ευμενίου ,μεταξύ των άλλων είπε:
«Δια της προσευχής υπήρξε ιατήρας των ασθενούντων, δια
της μέχρι υπερβολής ελεημοσύνης υπήρξε ανακούφιση των πτωχών.
Δια της ενθέου σοφίας του, η λύση αμέτρητων
οικογενειακών προβλημάτων, δια του προορατικού χαρίσματος, η τόνωσις τηςψ
πίστεως των ανθρώπων. Δια των υποδειγματικών του Θ.Λειτουργιών ο απαράμιλλος
υπηρέτης του Αγίου Θυσιαστηρίου, δια της υπομονής του στις βασανιστικές
αρρώστιες διδάσκαλος της υπομονής στην πράξη, ως άλλος Ιώβ.
Δια της πατρικής του στοργής και απεράντου αγάπης το
βάλσαμο των πληγωμένων ψυχών. Δια της σωματικής του παρουσίας πηγή χαράς και
γαλήνης…γιατί ως γνήσιος μιμητής του Χριστού ήταν «πράος και ταπεινός τη
καρδία».
Ένα ποίημα αφιερωμένο στο όσιο Γέροντα Ευμένιο
Σαριδάκη.
Δεν θυμάμαι την ακριβή ημερομηνία.
Με τους αριθμούς άλλωστε δε τα πάω καλά.
Έχουν πολύ λογική και με κουράζουν.
Μα εκείνο που σίγουρα θυμάμαι
είναι ότι σαν ήρθε το μακάριο λείψανο στο νησί μας
μετά από διήμερο προσκύνημα στην πρωτεύουσα, ανέβηκα στο χωριό να δω έναν Άγιο.
Δεν είναι δα και τόσο συχνό το φαινόμενο!!!
Όταν πλησίασα κοντά του, μια λάμψη που έκαιγε κάθε
δισταγμό και λογοκρατούσα συνήθεια
φάνηκε ηχηρά στο πρόσωπο του.
Όχι !!!! Δε την έβλεπα μονάχα εγώ.
Ήταν πολλοί εκεί με αναμμένα τα κεριά και πληγωμένη
την καρδιά.
Έλαμπε!!!!!!
Μα η λάμψη αυτή δεν είχε κάτι από αυτή εδώ την κτίση.
Δεν ήταν φως σε δικό μας ουρανό. Μήτε μορφή από
εκείνες που στολίζουν τους τοίχους του χώρου και του χρόνου μας.
Δεν ήταν κορνίζα, για να ξυπνάει την λήθη και την
μοναξιά του χωρισμένου.
Ήταν φως εκ φωτός. Λάμψη λαμπρής κοσμημένης.
Μα πιο πολύ από όλα, εκείνο που σταμάτησε της λογικής
τους ήχους,
σώπασε και ηρέμησε, εσώτερες φωνές των απειθών
λογισμών μου, …..τα πόδια τα κουρασμένα του Αγίου.
Ήταν ζεστά και μαλακά σαν την καρδιά του, κι όμως
είχαν περάσεις τρεις μέρες που είχε κοιμηθεί !!!(π.Λίβυος)
Διηγήσεις θαυμάτων του Γέροντα.
Θαυμαστή” συγγραφή βιβλίου για τον Γέροντα
Ευμένιο-2010
Είναι στιγμές που η συγκίνηση μέσα από το όνειρο
γίνεται πραγματικότητα όταν μάλιστα επισκέπτης είναι ο Γέροντας Ευμένιος ένας
Άγιος άνθρωπος μα χιλιάδες θαύματα ..ένα πολυχαρισματικό πρόσωπο στον οποίο
φανερώθηκε και μπήκε μέσα του το Αγιο φως..
Έτσι λοιπόν σήμερα θα πούμε μερικά πράγματα για τον
Όσιο Ευμένιο μια και μέσα από το όνειρο μου είπε ότι τον έχω ξεχάσει και ότι
πρέπει να γράψω κάτι γι αυτόν..
Να πω ότι για τον Αγιο Γέροντα Ευμένιο μάθαμε πρώτη
φορά στην Εθιά όταν πριν πολλά χρόνια στήναμε την κεραία εκπομπής του
Ερωτόκριτου στο Όρος Αχεντριάς και μας προμήθευσαν το βιβλίο του με τα θαύματα
και την ζωή του. Πήγαμε τότε θυμάμαι και προσκυνήσαμε στον τάφο του στην Εθιά
και από τότε όταν περνάμε για τις κεραίες προσπαθούμε να σταματάμε και να
ανάβουμε ένα κεράκι.
Τώρα όμως για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έχουμε
σταματήσει στην Εθιά γιατί συνήθως είμαστε περαστικοί για τις κεραίες και
φεύγουμε αμέσως.. και με ονείρεψε την νύχτα της 24 Ιανουαρίου 2010 ότι τον έχω
ξεχάσει και να γράψω κάτι και γι αυτόν. Να σας πω ότι ..μέχρι τώρα σε όσες
δυσκολίες κι αν μας έχουν συμβεί στον σταθμό και ζητήσαμε την βοήθεια του
Γέροντα Ευμένιου όλα τα προβλήματα προσπεράστηκαν αμέσως.. ότι κι αν του
ζητήσαμε μας το έκανε..
Σήμερα λοιπόν θα γράψω μερικά πράγματα για τον Γέροντα
Ευμένιο του οποίου η κοίμηση έγινε στις 23 Μαΐου το1999 ημέρα Κυριακή.
Παρακάτω σας μεταφέρω μερικά θαύματα και θεραπείες του
Γέροντα Ευμένιου από το βιβλίο του Αντωνίου Χαραλ- Σαριδάκη «ο Αγιος Γέροντας
Ευμένιος»
1.Θεραπεία από Καρκίνο (μαρτυρίες)
Είχα γνωρίσει το γιό ενός παιδικού μου φίλου που είχε
καρκίνο στους λεμφαδένες προχωρημένης μορφής και βάδιζε προς τον θάνατο. Ήταν
πριν από το Πάσχα του 1998.
Εκεί που μιλούσα με μια θεία του ξαφνικά της λέω ότι
θα ζήσει κάνοντας την σκέψη ότι ο Παππούλης με την προσευχή του θα το κάνει
καλά, επικαλούμενος την βοήθεια του θεού. Και ως εκ θαύματος ο Γέροντας
προσευχήθηκε και το παιδί έγινε τελείως καλά.
Λέει το πνευματικοπαίδι:το σκέφτομαι και μου έρχεται
ανατριχίλα ..το παιδί από ετοιμοθάνατο έγινε τελείως καλά ,του έκαναν εξετάσεις
γενικές μετά και αξονικές τομογραφίες και δεν του βρήκαν τίποτα απολύτως. Τώρα
αυτό το παιδί είναι υγιέστατο και χαίρεται την ζωή. Ευχαριστώ Μ……
2.Ξαναβρήκε την φωνή της(μαρτυρία)
Η Στέλλα είχε χάσει την φωνή της τελείως ,την πήραν
λοιπόν οι δικοί της και την πήγαν στο κελί του Γέροντα για να της κάνει τα
απαιτούμενα διαβαστικά ..μόλις τους είδε ο Γέροντας τους λέει καλώς τους σας
περίμενα.. όλα ήταν έτοιμα πορτοκαλάδες παξιμαδάκια κουλουράκια και το τσάι
βρασμένο στην τσαγιέρα. Ήταν έτοιμο το τραπέζι και τους περίμενε χωρίς κανείς
να τον ενημερώσει γι την επίσκεψη. Από το κελί πέρασαν στον ναό των Αγίων
Αναργύρων που είναι δίπλα ,γονάτισαν όλοι και άρχισε ο πάτερ να διαβάζει παράκληση
.
Όταν τελείωσε την παράκληση άρχισε να ψάλει το
τροπάριο των Θεοφανίων» Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…»καθ ότι ήταν την
περίοδο αυτή και παρότρυνε όλους τους παρευρισκόμενους να ψάλουν όλοι μαζί
καθώς και η άρρωστη. Μάλιστα τους φώναξε να ψάλουν με κατάνυξη και δυνατά σαν
να τους διάτασσε.. «όλοι μαζί» φώναξε «όλοι μαζί» και ξαφνικά ακούνε και την
Στέλλα να ψάλει κι αυτή μαζί τους ενώ όπως έλεγε αργότερα αισθάνθηκε μια δύναμη
να της πιέζει το λαιμό και να την αναγκάζει να ξεφωνίζει και να επανέλθει στη
φυσιολογικά της κατάσταση.
3.Θεραπεία ρευματικής αρθρίτιδας
Η Μαρία από το Ροτάσι είχε σοβαρό πρόβλημα με τα πόδια
της ,παρά το ότι είναι μέσης ηλικίας δυσκολευόταν να σταθεί στα πόδια της όρθια
και να βαδίσει ,τα πόδια της ήταν πολύ πρησμένα και ιδιαίτερα τα γόνατά της που
δεν μπορούσε να τα λυγίσει καθόλου.
Είχε την μεγάλη επιθυμία να κάνει γονατιστές μετάνοιες
όπως συνήθιζε την προσευχή της τόσο στην εκκλησία όσο και στο σπίτι όταν
προσευχόταν, μα ήταν αδύνατο δεν μπορούσε να λυγίσει καθόλου τα γόνατά της ,εάν
με μεγάλη προσπάθεια κατάφερνε να γονατίσει ,δεν μπορούσε μετά να σηκωθεί αν
δεν την βοηθούσαν δύο άτομα πιάνοντας την από τις μασχάλες.
Είχε πάει σε γιατρούς ,είχε κάνει ενέσεις ,έκανε
εντριβές με διάφορες αλοιφές, έπαιρνε φάρμακα αλλά τίποτα οι πόνοι ήταν
οδυνηροί και η κατάστασή της χειροτέρευε μέρα τη μέρα .Η ρευματική αρθρίτιδα
δεν υποχωρούσε και το πρήξιμο μεγάλωνε. Μια μέρα που βρισκόταν στην εκκλησία εν
ώρα θείας λειτουργίας αναστέναξε και είπε «ω μακαριστέ ʼγιε Πατέρα Ευμένιε βοήθησε με να γονατίσω στο Σα εκ των Σων όπως γονάτιζα
πριν αρρωστήσω».
Το έλεγε και έτρεχαν τα δάκρυά της «δεν αντέχει η ψυχή
μου να κάθομαι καθηλωμένη στην καρέκλα.. βοήθησε με σε παρακαλώ».Η Μαρία είχε
τόση πίστη και τόση σιγουριά που πίστευε ότι ο μακαριστός Γέροντας θα την
ακούσει οπωσδήποτε και θα την βοηθήσει.
Έτσι όταν ο Ιερέας φώναξε «τα Σα εκ των Σων» η Μαρία
έπεσε κάτω αστραπιαία χωρίς να ζητήσει βοήθεια από κανένα .Μάλιστα γονάτισε και
ακούμπησε το κεφάλι της στο δάπεδο ,εκεί σε αυτή την στάση έμεινε καρφωμένη και
ακίνητη μέχρι που τελείωσε και ο ύμνος της Παναγίας μας το «Άξιον εστί ως
αληθώς» χωρία καθόλου να κουραστεί η να πονέσουν τα πόδια της, αντίθετα
σηκώθηκε μετά με μεγάλη άνεση και χωρίς την βοήθεια κανενός.
Από την ημέρα αυτή τα πόδια της άρχισαν να ξεπρήζονται
μέχρι που έγιναν τελείως καλά. Τώρα η Μαρία είναι τελείως καλά και ευχαριστεί
το θεό που την θεράπευσε με τις πρεσβείες του Μακαριστού Ευμένιου.
ΚΑΠΟΙΑ ΗΜΕΡΑ, πού λειτουργοῦσε ὁ πατήρ Εὐμένιος στόν Ἱερό
Ναό τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων τοῦ Νοσοκομείου Λοιμωδῶν, στό Αἰγάλεω, εἶχε πολύ κόσμο
καί πολλά παιδιά. Τήν ὥρα τοῦ Χερουβικοῦ, βγῆκε στήν Ὡραία Πύλη νά συγχωρεθῆ ἀπό
τό ἐκκλησίασμα.
Ἐκείνη τήν στιγμή, βλέπει νά κάθωνται μπροστά στήν εἰκόνα
τῆς Παναγίας μας, κοντά στό τέμπλο, 3-4 παιδάκια.
Λέει στό ἐκκλησίασμα: «Σᾶς ἔχω πεῖ ὅτι δέν θέλω, τήν ὥρα
τῆς Θείας Λειτουργίας, παιδιά νά κάθωνται ἐδῶ μπροστά». Καί κατεβαίνει κάτω,
παίρνει τά παιδάκια ἀπό τό χέρι καί τά πάει πίσω-πίσω στόν ναό.
Μετά, μπαίνει στό Ἱερό καί παίρνει τά Ἅγια γιά τήν
Μεγάλη Εἴσοδο. Ὡστόσο, ἕνα ἀπό τά παιδάκια αὐτά φεύγει ἀπό πίσω καί πάει πάλι
μπροστά, στήν βορεινή ὅμως τώρα Πύλη, καί, τήν ὥρα πού ἔβγαινε ὁ πατήρ Εὐμένιος
μέ τά Ἅγια, φωνάζει τό παιδάκι στήν μητέρα του: «Μαμά, μαμά, ὁ Παππούλης
πετάει, ὁ Παππούλης πετάει!»
Ἕνα παρόμοιο γεγονός μαρτυρεῖ καί ἡ κυρία (Φωτεινή
Γιαννάκη), ἀσθενής τοῦ Λεπροκομείου. Μᾶς εἶπε ὅτι τόν εἶχε κάποια γυναίκα,
συνασθενής της, καί δέν πατοῦσε κάτω. Αὐτή ἡ γυναίκα καθόταν κοντά στό Ἱερό, ὅταν
λειτουργοῦσε ὁ πατήρ Εὐμένιος.
«Φαινόταν», μᾶς εἶπε, «ὅτι δέν πατοῦσε στήν γῆ.
¨Αὐτά συμβαίνουν στούς Ἁγίους¨, λέω ἐγώ. Τήν λέγανε Εὐριδίκη.
Αὐτή εἶδε αὐτό τό πρᾶγμα. Πῆγα κι ἐγώ μιά μέρα μπροστά, γιά νά δῶ, ἀλλά λέγανε ὅτι
ἦταν ἁμαρτία αὐτό, πού ἤθελα. Γιατί αὐτή ἡ γυναίκα (ἡ Εὐρυδίκη) ἔκανε μεγάλες
προσευχές, εἰκοσιτετράωρες προσευχές, γι΄αὐτό τήν ἀξίωνε ὁ Θεός νά βλέπη καί
τόν πατέρα Εὐμένιο νά πετάη.»
Ο ΠΑΤΗΡ ΕΥΜΕΝΙΟΣ θεράπευε κρυφά ἤ κάνοντας
μικροσαλότητες. Ἡ κυρία (Εὐαγγελία Προδρόμου), πού ὑπέφερε ἀπό φρικτούς πόνους
στό στομάχι καί τό ἔντερό της, ἰδίως μόλις ἔτρωγε ἤ ἔπινε κάτι ἀντίθετο, ἔλεγε ὅτι
πῆγε κάποια ἡμέρα στόν πατέρα Εὐμένιο, ὁ ὁποῖος καθόταν ἔξω ἀπό τό κελλάκι του,
τήν καλωσώρισε καί, γιά νά τήν κεράση, τῆς γέμισε ἕνα ποτήρι πορτοκαλάδα νά τό
πιῆ.
Τοῦ λέει ἐκείνη: «Γέροντα, ἀδύνατον νά πιῶ τέτοιο πρᾶγμα.
Ἔχω τό ἔντερό μου καί τό στομάχι μου καί θά μέ διαλύση». «Πιές, πιές», ἐπέμενε ἐκεῖνος
καί τῆς τό ἔδωσε, μάλιστα, στό στόμα. Τό ἤπιε καί τῆς ἔδωσε καί δεύτερο ποτήρι.
Κι ἐπειδή τελείωσε ἡ πορτοκαλάδα, τῆς γέμισε τό τρίτο
ποτήρι μέ sprite ἀεριοῦχο. Ἀφοῦ ἐκείνη τά ἤπιε ὅλα, λέει στόν πατέρα Εὐμένιο:
«Γέροντα, σέ δύο λεπτά κλάψε με». «Πήγαινε, πήγαινε, δέν ἔχεις τίποτε», τῆς ἀπάντησε
ὁ πατήρ Εὐμένιος.
Ἀπό τότε ἔγινε καλά καί ἰάθη τελείως.
ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ὁ πατήρ Εὐμένιος αἰσθάνθηκε ἕνα ἀφόρητο
πόνο στό στομάχι του, σέ βαθμό ἀπελπιστικό. Τό πῶς θεραπεύτηκε, μοῦ τό
διηγήθηκε ὀ ἴδιος: «Δέν ἤξερα τί νά κάνω. Ἐμένα τό στομάχι μου δέν μέ εἶχε
πονέσει ποτέ.
Πῆγα κι ἐγώ μέσα στόν Ναό, μπροστά στήν εἰκόνα τῶν Ἁγίων
Ἀναργύρων καί ἄρχισα νά σταυρώνω τό στομάχι μου καί νά παρακαλῶ τούς Ἁγίους Ἀναργύρους
νά μέ κάνουν καλά. Σταυρωνόμουν γιά πάνω ἀπό τέσσερες ὧρες.
Μετά κάθισα λίγο νά ξεκουραστῶ, καί μέ πῆρε ὁ ὕπνος.
Βλέπω τότε τούς Ἁγίους Ἀναργύρους μέ λευκές μπλοῦζες, σάν γιατρούς, νά μοῦ
κάνουν ἐγχείρηση. Μοῦ ἔβγαλαν ἔξω τό στομάχι καί μοῦ τό ἔδειχναν. Ἀμέσως μετά ξύπνησα
καί ἤμουν μιά χαρά. Ἀπό τότε δέν μέ ξαναπόνεσε καθόλου»
Θ.Λειτουργία Προηγιασμένων Δώρων-Προσκύνηση Λειψάνου Αγ. Στεφάνου
Κατά την περίοδο
της Αγίας
και Μεγάλης Τεσσαρακοστής τελείται
κάθε Τετάρτη απόγευμα και Παρασκευή πρωί
η Θεία Λειτουργία
των Προηγιασμένων Δώρων.
Αυτήν την Τετάρτη λοιπόν,
στις 7 το απόγευμα, στον Ιερό μας Ναό,
θα τελεστεί η Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων
και θα έχουμε την ευκαιρία να προσκυνήσουμε
Τεμάχιο Ιερού Λειψάνου
του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου.
Σας περιμένω όλους!
Με αγάπη Χριστού,
π.Τιμόθεος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)