Επιστολή σε αδελφό που έφυγε αλλά δεν έχει φύγει…
Ιερόν Ησυχαστήριον Αγ. Τριάδος
Τρίτη, 28.06.2011, λίγο πριν την αγρυπνία
Ξέρω ότι αυτό που κάνω θα φαντάζει κάπως παράξενο και αφύσικο. Δεν γράφει κανείς παρά σε ζωντανό, που θα το διαβάσει. Εγώ όμως γράφω σε σένα, που ήδη έφυγες από στον αισθητό κόσμο και εισήλθες στο επέκεινα. Γιατί το κάνω; Για μένα άραγε; Δεν ξέρω το γιατί… αυτό που ξέρω είναι πως δεν αισθάνομαι ότι πέθανες! Από την πρώτη στιγμή που το έμαθα. Γι’ αυτό και δεν λυπήθηκα!
Σε βλέπω με το χαμογελαστό πρόσωπο, εκείνο των αγίων της Ορθοδοξίας, που σηματοδοτεί τη χαρμολύπη και το χαροποιόν πένθος της Σαρακοστής. Σε βλέπω ν’ αντιμετωπίζεις τα ποιμαντικά σου προβλήματα με μία απάθεια, που βασίζεται στην πεποίθηση πως ο Κύριος έχει την έννοια. Σε βλέπω να οργανώνεις εκδηλώσεις και συνέδρια, για να κατηχήσεις και ενεργοποιήσεις το ποίμνιό σου, χωρίς άγχος και με τη βεβαιότητα ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά. Σε βλέπω να κοιτάζεις, μακρυά, ως μία προσπάθεια να δείς «πίσω από τα φαινόμενα τα γενόμενα», όταν μιλούσαμε για τις εκκλησιαστικές ατασθαλίες και τα ανθρώπινα πάθη των κληρικών. Σε βλέπω να λειτουργείς και να κρύβεις τη χάρη που σ’ επισκιάζει. Να λειτουργείς χωρίς θεατρινισμούς, απλά και σοβαρά, καθώς ταιριάζει στο μεγάλο μυστήριο. Σε βλέπω, τέλος, να κουβαλάς το σταυρό σου χωρίς γογγυσμούς και κλαψουρίσματα, ως ο Θεός να’ ναί άδικος. Να το σηκώνεις με λεβεντιά αλλά και πόνο, μ’ εμπιστοσύνη και «εις Άδου κάθοδον». Δεν θα ξεχάσω ποτέ το εξής περιστατικό. Ανεβαίναμε τα σκαλιά του Πατριαρχικού Μεγάρου της Αλεξανδρείας, εγώ μπροστά και σύ πίσω. Μάρτιος του 1997. Πήγαμε για την ενθρόνιση του Αλεξανδρείας Πέτρου. Καθώς κατευθυνόμασταν στο Συνοδικό, σε ρώτησα πώς πάς, τί γίνεται; Μ’απάντησες: «Πώς να πηγαίνω; Έχει στιγμές που κατεβαίνω στον Άδη». Πόσο αληθινός ήσουν! Δεν ήξερες την υποκρισία, την επιτήδευση. Γι’ αυτό και έγινες δοχείο της χάριτος, παρηγορητής των πενθούντων, αποκούμπι των θλιβομένων, «τών εγγύς και των μακράν».
Δεν είναι σκοπός μου ν’ απαριθμήσω το έργο και τις αρετές σου. Δεν μπορώ κάτι τέτοιο. Δεν περιγράφεσαι! Απλά θέλω να πώ κάποια πράματα σε σένα, πριν την αυριανή κηδεία σου, όπου θα ξεδιπλωθεί, χωρίς κίνδυνο υπερβολής, η ζωή σου ως σύζυγος, πατέρας, ποιμένας, δάσκαλος. Θέλω ανεπηρέαστα να εκθέσω τη δική μου θεώρηση για το πρόσωπό σου, αν και η επικοινωνία μας δεν ήταν συχνή. Ήταν βέβαια ειλικρινής και βαθειά. Και οι δυο καθηγητές κληρικοί, είχαμε να πούμε αρκετά…
Τώρα εισήλθες στον κόσμο της σιωπής. Είδες πρόσωπο Κυρίου! Είδες το Χριστόφορό σου, που αγάπησες, που έκλαψες, που πεθύμησες. Γι’ αυτό και μόνο θα πρέπει να χαίρομαι για σένα, αλήθεια, έτσι ένιωσα μόλις έμαθα πως έφυγες, χαρά που θα χαρείς. Κι εμείς, εδώ. Μέσα στον αγώνα, να επιβιώσουμε ως πρόσωπα, ποιμένες και χριστιανοί. Να βρούμε το δρόμο, να καταφέρουμε να ποθήσουμε τα ερχόμενα, να γευτούμε την παρουσία Του, να Τον αγαπήσουμε τηρώντας τις εντολές Του. Μέχρι πότε;
Ξέρεις, προβληματίστηκα που έφυγες ξαφνικά. Αυτή η είδηση: «πέθανε ο π. Ευέλθων», ήταν συγχρόνως και υπόμνηση ότι έτσι θα πούν και για μένα κάποια μέρα. Εσύ λειτούργησες κι έφυγες. Πήρες προαγωγή, αφού «ο θάνατος για τον ιερέα είναι προαγωγή, καθώς μεταβαίνει από το επίγειο στο ουράνιο θυσιαστήριο, να ιερουργεί με το Μέγα Αρχιερέα, το Χριστό», όπως γράφει ο Βιργίλιος Γεωργίου.
Σκέφτομαι πόσος κόσμος θα μπαινοβγαίνει από χθές στο σπίτι σου. Να συμπαρίστανται στην Αντρούλα, την πρεσβυτέρα σου, με τη βαθειά πίστη, την καρδιακή αγάπη για όλους, την ωριμότητα που πηγάζει από το μαρτύριο της ζωής της. Γι’ αυτό μένω μακρυά. Τί να προσφέρω εγώ; Όπως και αύριο. Θέλω σε μία γωνιά να σε αποχαιρετώ. Ν’ ακούω τη «νεκρώσιμη ακολουθία εις ιερέαν», όπως και τους λόγους που θα πούν για σένα. Ν’ αφουγκράζομαι τη φωνή σου, να κοιτάζω το άψυχο σώμα σου, να σε προπέμπω «εις τάς ουρανίους μονάς», μαζί με τους πολλούς που θα έλθουν για σένα, τόσο «ώστε μηκέτι χωρείν μηδέ τα προς την θύραν»(Μάρκ. 2,2). Αλλωστε, σε αγαπούσε ο κόσμος. Όπως και σύ τον αγαπούσες, γι’ αυτό και με αγάπη τον διακονούσες.
Λοιπόν, φεύγεις «αδελφέ και συλλειτουργέ». Δεν μπορώ να το πιστέψω! Γι’ αυτό σου γράφω; Ίσως… εσύ δέξου το ως «αεί ζών», όπως συμβαίνει με όσους έφυγαν ενωμένοι με τον Κύριο της Ζωής και του θανάτου. Ως βλέπων πρόσωπο Θεού στη χώρα των ζώντων, εύχου και υπέρ ημών ως αδελφό και συλλειτουργό σου.
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Μαρία Μαγδαληνή, μια συκοφαντημένη αγία
Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή η Ισαπόστολος
Την δεύτερη Κυριακή του Πάσχα, η εκκλησία μας τιμά, την μνήμη των μυροφόρων γυναικών, που πήγαν ν’ αλείψουν με αρώματα τον νεκρό Ιησού, κάτι το οποίο βεβαίως δεν μπόρεσαν να κάνουν, αφού ο Ιησούς είχε αναστηθεί. Ανάμεσα στις μυροφόρες αυτές γυναίκες συμπεριλαμβάνεται και η Μαρία η Μαγδαληνή, για την οποία ως γνωστόν έχουν ακουστεί και έχουν γραφτεί – και κατά τους παλαιότερους αλλά και κατά τους νεότερους χρόνους – μύρια όσα αρνητικά σχόλια, χωρίς να αληθεύει – όπως θα δούμε παρακάτω – τίποτα από όλα αυτά.
Επειδή και εμείς κατά καιρούς έχουμε γίνει δέκτες αυτών των σχολίων (π.χ. πως υπήρξε πόρνη, ερωμένη του Χριστού κ.λ.π.), σκεφτήκαμε να φωτίσουμε όλες τις πτυχές της ζωής της, έτσι ώστε, να ξεκαθαρίσουν τα πάντα γύρω από το πρόσωπό της...
ΧΩΡΙΑ (ΚΟΜΜΑΤΙΑ) ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΤΗ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ
Πιστεύουμε πως ο καλύτερος τρόπος για να λυθεί η παρεξήγηση γύρω από το πρόσωπο της Μαρίας της Μαγδαληνής, είναι η έκθεση όλων των χωρίων (κομματιών) της Αγίας Γραφής που αναφέρονται σε αυτήν, έτσι ώστε να σχηματιστεί μια νηφάλια και αντικειμενική γνώμη.
Πριν όμως δούμε τι λέει η Αγία Γραφή, αξίζει να πούμε, πως η Μαρία η Μαγδαληνή ονομάζεται έτσι γιατί καταγόταν από την κωμόπολη της Γαλιλαίας, Μάγδαλα ( εβραϊκά Μεγαδαλάχ = ψηλός πύργος).
Ας δούμε τώρα όλα τα χωρία της Αγίας Γραφής που αναφέρονται στην Μαρία τη Μαγδαληνή:
1. «Αφού δε αναστήθηκε (ενν. ο Χριστός) το πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδας, εμφανίσθηκε πρώτα εις την Μαρία την Μαγδαληνή από την οποίαν είχε βγάλει επτά δαιμόνια. Εκείνη πήγε και τα ανήγγειλε εις εκείνους, που είχαν μείνει μαζί του και που πενθούσαν και έκλαιγαν». Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 16, στίχοι 9 – 10.
2. «Οι δώδεκα ήσαν μαζί του και μερικές γυναίκες που είχαν θεραπευτεί από πνεύματα πονηρά και από ασθένειες, η Μαρία η ονομαζόμενη Μαγδαληνή,από την οποίαν είχαν βγει επτά δαιμόνια». Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 8, στίχοι 2 – 3.
3. «Ήταν εκεί και πολλές γυναίκες, που παρακολουθούσαν από μακριά, και είχαν ακολουθήσει τον Ιησού από την Γαλιλαία και τον υπηρετούσαν. Μεταξύ αυτών ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή, και η μητέρα των υιών του Ζεβεδαίου». Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 27, στίχοι 55 – 56.
4. «Ήταν δε εκεί η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, οι οποίες κάθονταν απέναντι στο τάφο». Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 27, στίχος 61.
5. «Μετά το Σάββατο, μόλις άρχισε να φωτίζει η πρώτη ημέρα της εβδομάδας, ήλθε η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία δια να ιδούν τον τάφο». Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 28, στίχοι 1 – 2 .
6. «Ήταν δε και γυναίκες, που παρατηρούσαν από μακριά, μεταξύ των οποίων ήταν και η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου του νεωτέρου και του Ιωσή και η Σαλώμη». Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 15, στίχοι 40 – 41.
7. «Όταν πέρασε το Σάββατο, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία του Ιακώβου και η Σαλώμη αγόρασαν αρώματα για να έλθουν να τον αλείψουν».Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 16, στίχοι 1 – 2.
8. «Η Μαρία η Μαγδαληνή, η Ιωάννα και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και οι υπόλοιπες, που ήταν μαζί τους, είναι οι γυναίκες που είπαν αυτά στους αποστόλους». Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 24, στίχοι 10 – 11.
9. «Κοντά στο σταυρό του Ιησού στέκονταν η μητέρα του και η αδελφή της μητέρας του, η Μαρία η σύζυγος του Κλωπά και η Μαρία η Μαγδαληνή».Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 19, στίχοι 25 – 26.
10. «Νωρίς την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, ενώ ήταν ακόμη σκοτάδι, η Μαρία η Μαγδαληνή ήλθε στο μνημείο, και είδε ότι ο λίθος είχε αφαιρεθεί από το μνήμα». Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 20, στίχοι 1 – 2.
11. Και στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 20, στίχοι 10 – 19,περιγράφεται η συνάντηση της Μαρίας της Μαγδαληνής με τους δυο αγγέλους και τον αναστημένο Ιησού, που τον πέρασε για τον κηπουρό της περιοχής εκείνης.
Λόγω οικονομίας του χώρου δεν αναφέρομαι το απόσπασμα αυτό, μπορεί όμως όποιος θέλει από μόνος του να το διαβάσει και να διαπιστώσει αν κρύβει τίποτε το μεμπτό για την Μαρία την Μαγδαληνή.
Όπως βλέπουμε από τα παραπάνω εκτεθέντα κομμάτια της Αγίας Γραφής, τα οποία σημειωτέον δεν είναι και λίγα, πουθενά μα πουθενά δεν φαίνεται έστω και η παραμικρή νύξη για κάτι το ανάρμοστο ή ανήθικο για το πρόσωπο της Μαρίας της Μαγδαληνής. Τελικά το μόνο ανάρμοστο ή ανήθικο είναι το όνομά της. Το ότι δηλαδή την έλεγαν Μαρία. Το γιατί και το πως θα το δούμε παρακάτω.
ΔΥΟ ΟΜΟΙΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ, ΜΑ ΟΜΩΣ ΤΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ
Επειδή αυτά που πρόκειται να εκθέσουμε παρακάτω είναι λίγο μπερδεμένα και ίσως φανούν ακατανόητα σε μερικούς, θα προσπαθήσουμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο σαφείς γίνεται. Έτσι εξ αρχής οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Πως τα γεγονότα που θα διηγηθούμε έχουν σχέση με δύο επεισόδια, τα οποία αν και είναι διαφορετικά μεταξύ τους μοιάζουν όμως καταπληκτικά.
Στα δύο αυτά επεισόδια συμμετέχουν τρία πρόσωπα. Το ένα είναι ο Χριστός, και τα άλλα, δυο διαφορετικές γυναίκες. Η μία από αυτές είναι ανώνυμη, και η άλλη, είναι η Μαρία, η αδελφή της Μάρθας και του Λαζάρου. Αλλά ας τα δούμε όλα αυτά αναλυτικά ξεκινώντας πρώτα από το επεισόδιο με την ανώνυμη γυναίκα.
Ο Χριστός είχε καλεστεί σε γεύμα, στο σπίτι κάποιου Φαρισαίου ονόματι Σίμωνα, στο χωριό Βηθανία. Καθόσον χρόνο λοιπόν βρίσκονταν εκεί, μπαίνει στο σπίτι του Σίμωνα μια αμαρτωλή γυναίκα, αλείφει το Χριστό με μύρο, γονατίζει και κλαίει πάνω στα πόδια του. Ύστερα με τα μαλλιά της, σκουπίζει τα δάκρυα, από τα πόδια του Χριστού και τα αλείφει και αυτά με μύρο. Τα Ευαγγέλια δεν μας παραδίδουν το όνομα αυτής της γυναίκας, ούτε σε κανένα άλλο σημείο τους, διασώζεται κάποια νύξη για το όνομα της άγνωστης αυτής γυναίκας. Τα όσα διηγηθήκαμε υπάρχουν στα Ευαγγέλια, Κατά Ματθαίον, κεφάλαιο 26, στίχοι 6 – 13, Κατά Μάρκον, κεφάλαιο 14, στίχοι 3 – 9, Κατά Λουκά, κεφάλαιο 7, στίχοι 36 – 39.
Το ίδιο ακριβώς επεισόδιο συμβαίνει με το Χριστό, στο ίδιο χωριό τη Βηθανία, όταν αυτός είχε καλεστεί σε δείπνο από το Λάζαρο, έξη μέρες πριν από τη Σταύρωσή και την Ανάστασή του. Τότε η Μαρία, η αδελφή της Μάρθας και του Λαζάρου κάνει την ίδια πράξη με την ανώνυμη αμαρτωλή γυναίκα. Παίρνει μια φιάλη μύρου που ονομάζονταν νάρδος, αλείφει τα πόδια του Ιησού και τα σκουπίζει με τα μαλλιά της. Το επεισόδιο αυτό μας διασώζεται στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 12, στίχοι 1 – 4.
ΘΥΜΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΥΣΗΣ
Εδώ βέβαια θ’ αναρωτηθεί κάποιος που κολλάει η Μαρία η Μαγδαληνή. Σύμφωνα βέβαια με όσα εκθέσαμε παραπάνω δεν κολλάει πουθενά. Απλά έπεσε θύμα συμπτώσεως και συγχύσεως. Ας δούμε τώρα πως συνέβη αυτή η σύμπτωση και η σύγχυση και έτσι να οδηγηθούμε στη λύση του μυστηρίου.
Τον Μεσαίωνα λοιπόν Δυτικοί Ρωμαιοκαθολικοί ερμηνευτές της Αγίας Γραφής, συγχέουν τα δύο αυτά ξεχωριστά επεισόδια με τις δυο γυναίκες που περιγράψαμε πιο πάνω και τα θεωρούν ως ένα επεισόδιο.
Έπειτα αυθαίρετα, χωρίς να υπάρχει καμιά απολύτως πηγή από την υπάρχουσα εκκλησιαστική παράδοση, ταυτίζουν την ανώνυμη αμαρτωλή γυναίκα με την Μαρία τη Μαγδαληνή συγχέοντάς την – εξαιτίας του ονόματος – με τη Μαρία, την αδελφή της Μάρθας και του Λαζάρου.
Υπάρχει και μία εκδοχή, πως μπορεί να έγινε η ταύτιση της Μαρίας της αδελφής του Λαζάρου με την Μαρία τη Μαγδαληνή, επειδή στις 4 Μαΐου, η εκκλησία μας τιμά, την ανακομιδή των λειψάνων, και του Λαζάρου αλλά και της Μαρίας της Μαγδαληνής.
Αρχίζουν μετά να γράφονται διάφορα λογοτεχνικά έργα, με φανταστικό περιεχόμενο γύρω από τη υποτιθέμενη ανήθικη ζωή της Μαρίας της Μαγδαληνής, επιτείνοντας έτσι μέχρι σήμερα αυτή τη σύγχυση.
Έχει γίνει δε όλα αυτά τα χρόνια τόση διαστρέβλωση και τόση συκοφάντηση γύρω από το πρόσωπο της Μαρίας της Μαγδαληνής, που πολλοί πιστοί, πέφτουν θύματα της λανθασμένης αυτής άποψης πιστεύοντας κιόλας, πως όλα αυτά είναι γραμμένα μέσα στα Ευαγγέλια!
Πάντως μιας και μιλήσαμε πιο πάνω για εκκλησιαστική παράδοση, αξίζει να πούμε, πως σύμφωνα με αυτή, η Μαρία η Μαγδαληνή έζησε τα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής της σ’ ένα σπήλαιο στην Έφεσο. Η εκκλησία μας την τιμά ως ισαπόστολο και την γιορτάζει στις 22 Ιουλίου και στις 4 Μαΐου ημέρα ανακομιδής (δηλ. μεταφοράς) των λειψάνων της.
ΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΣΕ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ
Κατά καιρούς εμφανίζονται διάφορα λογοτεχνικά ή κινηματογραφικά έργα που παρουσιάζουν την υποτιθέμενη σχέση της Μαρίας της Μαγδαληνής με το Χριστό. Λόγου χάρη, «ο Τελευταίος Πειρασμός» του Καζαντζάκη, το «Μ» του Μίμη Ανδρουλάκη, «ο Κώδικας Ντα Βίντσι» του Νταν Μπράουν κ.λ.π. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές τα παραπάνω έργα δεν αντιμετωπίστηκαν σωστά από το σύνολο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδας. Αντί να αντιμετωπιστούν με νηφαλιότητα και σωστή ενημέρωση των πιστών, αντιμετωπίστηκαν με κραυγές, απειλές αφορισμού και απαγόρευση ανάγνωσης αν επρόκειτο για βιβλία ή παρακολούθησης, αν επρόκειτο για κινηματογραφικά έργα, πράγμα που δεν εκφράζει το πνεύμα της Ορθοδοξίας στη μακραίωνη πορεία της. Άλλωστε η λανθασμένη αυτή στάση της Ιεραρχίας έφερε αντίθετα αποτελέσματα. Επειδή σχεδόν όλα αυτά τα έργα –αν και μέτρια κατά το περιεχόμενό τους – , τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα περνούσαν απαρατήρητα, έγιναν ανάρπαστα, με αποτέλεσμα να θησαυρίσουν οι δημιουργοί τους, γιατί ως γνωστόν κάθε τι που απαγορεύεται μυθοποιείται και έτσι κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού.
Επειδή και εμείς κατά καιρούς έχουμε γίνει δέκτες αυτών των σχολίων (π.χ. πως υπήρξε πόρνη, ερωμένη του Χριστού κ.λ.π.), σκεφτήκαμε να φωτίσουμε όλες τις πτυχές της ζωής της, έτσι ώστε, να ξεκαθαρίσουν τα πάντα γύρω από το πρόσωπό της...
ΧΩΡΙΑ (ΚΟΜΜΑΤΙΑ) ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΤΗ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ
Πιστεύουμε πως ο καλύτερος τρόπος για να λυθεί η παρεξήγηση γύρω από το πρόσωπο της Μαρίας της Μαγδαληνής, είναι η έκθεση όλων των χωρίων (κομματιών) της Αγίας Γραφής που αναφέρονται σε αυτήν, έτσι ώστε να σχηματιστεί μια νηφάλια και αντικειμενική γνώμη.
Πριν όμως δούμε τι λέει η Αγία Γραφή, αξίζει να πούμε, πως η Μαρία η Μαγδαληνή ονομάζεται έτσι γιατί καταγόταν από την κωμόπολη της Γαλιλαίας, Μάγδαλα ( εβραϊκά Μεγαδαλάχ = ψηλός πύργος).
Ας δούμε τώρα όλα τα χωρία της Αγίας Γραφής που αναφέρονται στην Μαρία τη Μαγδαληνή:
1. «Αφού δε αναστήθηκε (ενν. ο Χριστός) το πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδας, εμφανίσθηκε πρώτα εις την Μαρία την Μαγδαληνή από την οποίαν είχε βγάλει επτά δαιμόνια. Εκείνη πήγε και τα ανήγγειλε εις εκείνους, που είχαν μείνει μαζί του και που πενθούσαν και έκλαιγαν». Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 16, στίχοι 9 – 10.
2. «Οι δώδεκα ήσαν μαζί του και μερικές γυναίκες που είχαν θεραπευτεί από πνεύματα πονηρά και από ασθένειες, η Μαρία η ονομαζόμενη Μαγδαληνή,από την οποίαν είχαν βγει επτά δαιμόνια». Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 8, στίχοι 2 – 3.
3. «Ήταν εκεί και πολλές γυναίκες, που παρακολουθούσαν από μακριά, και είχαν ακολουθήσει τον Ιησού από την Γαλιλαία και τον υπηρετούσαν. Μεταξύ αυτών ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή, και η μητέρα των υιών του Ζεβεδαίου». Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 27, στίχοι 55 – 56.
4. «Ήταν δε εκεί η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, οι οποίες κάθονταν απέναντι στο τάφο». Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 27, στίχος 61.
5. «Μετά το Σάββατο, μόλις άρχισε να φωτίζει η πρώτη ημέρα της εβδομάδας, ήλθε η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία δια να ιδούν τον τάφο». Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 28, στίχοι 1 – 2 .
6. «Ήταν δε και γυναίκες, που παρατηρούσαν από μακριά, μεταξύ των οποίων ήταν και η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου του νεωτέρου και του Ιωσή και η Σαλώμη». Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 15, στίχοι 40 – 41.
7. «Όταν πέρασε το Σάββατο, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία του Ιακώβου και η Σαλώμη αγόρασαν αρώματα για να έλθουν να τον αλείψουν».Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 16, στίχοι 1 – 2.
8. «Η Μαρία η Μαγδαληνή, η Ιωάννα και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και οι υπόλοιπες, που ήταν μαζί τους, είναι οι γυναίκες που είπαν αυτά στους αποστόλους». Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 24, στίχοι 10 – 11.
9. «Κοντά στο σταυρό του Ιησού στέκονταν η μητέρα του και η αδελφή της μητέρας του, η Μαρία η σύζυγος του Κλωπά και η Μαρία η Μαγδαληνή».Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 19, στίχοι 25 – 26.
10. «Νωρίς την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, ενώ ήταν ακόμη σκοτάδι, η Μαρία η Μαγδαληνή ήλθε στο μνημείο, και είδε ότι ο λίθος είχε αφαιρεθεί από το μνήμα». Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 20, στίχοι 1 – 2.
11. Και στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 20, στίχοι 10 – 19,περιγράφεται η συνάντηση της Μαρίας της Μαγδαληνής με τους δυο αγγέλους και τον αναστημένο Ιησού, που τον πέρασε για τον κηπουρό της περιοχής εκείνης.
Λόγω οικονομίας του χώρου δεν αναφέρομαι το απόσπασμα αυτό, μπορεί όμως όποιος θέλει από μόνος του να το διαβάσει και να διαπιστώσει αν κρύβει τίποτε το μεμπτό για την Μαρία την Μαγδαληνή.
Όπως βλέπουμε από τα παραπάνω εκτεθέντα κομμάτια της Αγίας Γραφής, τα οποία σημειωτέον δεν είναι και λίγα, πουθενά μα πουθενά δεν φαίνεται έστω και η παραμικρή νύξη για κάτι το ανάρμοστο ή ανήθικο για το πρόσωπο της Μαρίας της Μαγδαληνής. Τελικά το μόνο ανάρμοστο ή ανήθικο είναι το όνομά της. Το ότι δηλαδή την έλεγαν Μαρία. Το γιατί και το πως θα το δούμε παρακάτω.
ΔΥΟ ΟΜΟΙΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ, ΜΑ ΟΜΩΣ ΤΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ
Επειδή αυτά που πρόκειται να εκθέσουμε παρακάτω είναι λίγο μπερδεμένα και ίσως φανούν ακατανόητα σε μερικούς, θα προσπαθήσουμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο σαφείς γίνεται. Έτσι εξ αρχής οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Πως τα γεγονότα που θα διηγηθούμε έχουν σχέση με δύο επεισόδια, τα οποία αν και είναι διαφορετικά μεταξύ τους μοιάζουν όμως καταπληκτικά.
Στα δύο αυτά επεισόδια συμμετέχουν τρία πρόσωπα. Το ένα είναι ο Χριστός, και τα άλλα, δυο διαφορετικές γυναίκες. Η μία από αυτές είναι ανώνυμη, και η άλλη, είναι η Μαρία, η αδελφή της Μάρθας και του Λαζάρου. Αλλά ας τα δούμε όλα αυτά αναλυτικά ξεκινώντας πρώτα από το επεισόδιο με την ανώνυμη γυναίκα.
Ο Χριστός είχε καλεστεί σε γεύμα, στο σπίτι κάποιου Φαρισαίου ονόματι Σίμωνα, στο χωριό Βηθανία. Καθόσον χρόνο λοιπόν βρίσκονταν εκεί, μπαίνει στο σπίτι του Σίμωνα μια αμαρτωλή γυναίκα, αλείφει το Χριστό με μύρο, γονατίζει και κλαίει πάνω στα πόδια του. Ύστερα με τα μαλλιά της, σκουπίζει τα δάκρυα, από τα πόδια του Χριστού και τα αλείφει και αυτά με μύρο. Τα Ευαγγέλια δεν μας παραδίδουν το όνομα αυτής της γυναίκας, ούτε σε κανένα άλλο σημείο τους, διασώζεται κάποια νύξη για το όνομα της άγνωστης αυτής γυναίκας. Τα όσα διηγηθήκαμε υπάρχουν στα Ευαγγέλια, Κατά Ματθαίον, κεφάλαιο 26, στίχοι 6 – 13, Κατά Μάρκον, κεφάλαιο 14, στίχοι 3 – 9, Κατά Λουκά, κεφάλαιο 7, στίχοι 36 – 39.
Το ίδιο ακριβώς επεισόδιο συμβαίνει με το Χριστό, στο ίδιο χωριό τη Βηθανία, όταν αυτός είχε καλεστεί σε δείπνο από το Λάζαρο, έξη μέρες πριν από τη Σταύρωσή και την Ανάστασή του. Τότε η Μαρία, η αδελφή της Μάρθας και του Λαζάρου κάνει την ίδια πράξη με την ανώνυμη αμαρτωλή γυναίκα. Παίρνει μια φιάλη μύρου που ονομάζονταν νάρδος, αλείφει τα πόδια του Ιησού και τα σκουπίζει με τα μαλλιά της. Το επεισόδιο αυτό μας διασώζεται στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 12, στίχοι 1 – 4.
ΘΥΜΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΥΣΗΣ
Εδώ βέβαια θ’ αναρωτηθεί κάποιος που κολλάει η Μαρία η Μαγδαληνή. Σύμφωνα βέβαια με όσα εκθέσαμε παραπάνω δεν κολλάει πουθενά. Απλά έπεσε θύμα συμπτώσεως και συγχύσεως. Ας δούμε τώρα πως συνέβη αυτή η σύμπτωση και η σύγχυση και έτσι να οδηγηθούμε στη λύση του μυστηρίου.
Τον Μεσαίωνα λοιπόν Δυτικοί Ρωμαιοκαθολικοί ερμηνευτές της Αγίας Γραφής, συγχέουν τα δύο αυτά ξεχωριστά επεισόδια με τις δυο γυναίκες που περιγράψαμε πιο πάνω και τα θεωρούν ως ένα επεισόδιο.
Έπειτα αυθαίρετα, χωρίς να υπάρχει καμιά απολύτως πηγή από την υπάρχουσα εκκλησιαστική παράδοση, ταυτίζουν την ανώνυμη αμαρτωλή γυναίκα με την Μαρία τη Μαγδαληνή συγχέοντάς την – εξαιτίας του ονόματος – με τη Μαρία, την αδελφή της Μάρθας και του Λαζάρου.
Υπάρχει και μία εκδοχή, πως μπορεί να έγινε η ταύτιση της Μαρίας της αδελφής του Λαζάρου με την Μαρία τη Μαγδαληνή, επειδή στις 4 Μαΐου, η εκκλησία μας τιμά, την ανακομιδή των λειψάνων, και του Λαζάρου αλλά και της Μαρίας της Μαγδαληνής.
Αρχίζουν μετά να γράφονται διάφορα λογοτεχνικά έργα, με φανταστικό περιεχόμενο γύρω από τη υποτιθέμενη ανήθικη ζωή της Μαρίας της Μαγδαληνής, επιτείνοντας έτσι μέχρι σήμερα αυτή τη σύγχυση.
Έχει γίνει δε όλα αυτά τα χρόνια τόση διαστρέβλωση και τόση συκοφάντηση γύρω από το πρόσωπο της Μαρίας της Μαγδαληνής, που πολλοί πιστοί, πέφτουν θύματα της λανθασμένης αυτής άποψης πιστεύοντας κιόλας, πως όλα αυτά είναι γραμμένα μέσα στα Ευαγγέλια!
Πάντως μιας και μιλήσαμε πιο πάνω για εκκλησιαστική παράδοση, αξίζει να πούμε, πως σύμφωνα με αυτή, η Μαρία η Μαγδαληνή έζησε τα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής της σ’ ένα σπήλαιο στην Έφεσο. Η εκκλησία μας την τιμά ως ισαπόστολο και την γιορτάζει στις 22 Ιουλίου και στις 4 Μαΐου ημέρα ανακομιδής (δηλ. μεταφοράς) των λειψάνων της.
ΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΣΕ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ
Κατά καιρούς εμφανίζονται διάφορα λογοτεχνικά ή κινηματογραφικά έργα που παρουσιάζουν την υποτιθέμενη σχέση της Μαρίας της Μαγδαληνής με το Χριστό. Λόγου χάρη, «ο Τελευταίος Πειρασμός» του Καζαντζάκη, το «Μ» του Μίμη Ανδρουλάκη, «ο Κώδικας Ντα Βίντσι» του Νταν Μπράουν κ.λ.π. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές τα παραπάνω έργα δεν αντιμετωπίστηκαν σωστά από το σύνολο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδας. Αντί να αντιμετωπιστούν με νηφαλιότητα και σωστή ενημέρωση των πιστών, αντιμετωπίστηκαν με κραυγές, απειλές αφορισμού και απαγόρευση ανάγνωσης αν επρόκειτο για βιβλία ή παρακολούθησης, αν επρόκειτο για κινηματογραφικά έργα, πράγμα που δεν εκφράζει το πνεύμα της Ορθοδοξίας στη μακραίωνη πορεία της. Άλλωστε η λανθασμένη αυτή στάση της Ιεραρχίας έφερε αντίθετα αποτελέσματα. Επειδή σχεδόν όλα αυτά τα έργα –αν και μέτρια κατά το περιεχόμενό τους – , τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα περνούσαν απαρατήρητα, έγιναν ανάρπαστα, με αποτέλεσμα να θησαυρίσουν οι δημιουργοί τους, γιατί ως γνωστόν κάθε τι που απαγορεύεται μυθοποιείται και έτσι κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού.
Το τελειωτικό κτύπημα
Αγαπητά μου παιδιά,
Σήμερα η γη μας ποτίζεται συνεχώς από πολύ αίμα, από τους πολέμους και τόσα άλλα που συμβαίνουν. Ποτίζεται όμως και με αθωότερο αίμα από το του Άβελ, και το αίμα αυτό είναι της βρεφοκτονίας. Είναι το αίμα των αθώων βρεφών, των απροστάτευτων υπάρξεων, το οποίον χύνεται από τις ίδιες τις μητέρες των.
Όλα τα ιατρεία κι όλα τα μαιευτήρια έχουν γίνει σφαγεία του Ήρώδου. Εκατομμύρια, εκατομμύρια βρέφη σ’ όλον τον κόσμο έχουν πεταχθή στους ντενεκέδες των σκουπιδιών και στους υπονόμους. Μήτε τα γατάκια δεν πετούν έτσι. Όπως γνωρίζουμε αυτός ο φονιάς, ο γιατρός, ο μαιευτήρ με το νυστέρι του σκοτώνει το βρέφος μέσα στην μήτρα -όπως έχουμε δή σε ταινία- και μετά με το εργαλείο του σπάζει, θραύει το κεφαλάκι του παιδιού και το βγάζει. Και η μητέρα δεν βλέπει τίποτε και πολύ ήσυχη αναχωρεί για το σπίτι της….
…Βλέπετε πόσο τραγική είναι η έκτρωσις, πόσο μεγάλο έγκλημα είναι! Θα πρέπει λοιπόν να σταματήση. Οι αθώες αυτές υπάρξεις δεν πρέπει να σκοτώνωνται τόσο τραγικά και χωρίς έλεγχο συνειδήσεως, Έτσι με τον απλό λογισμό, ότι δεν μπορείς να θρέψης άλλο παιδί. Κανονίζουμε δηλαδή εμείς, πως θα μας φερθή ο Θεός; Κανονίζουμε εμείς, αν θα μπορέσουμε η όχι να φέρουμε εις πέρας όσα παιδιά μας δώση ο Θεός μέσα στην οικογένεια; Εμείς οι ίδιοι κανοναρχούμε τον Θεό πως θα μας φερθή;
Το έγκλημα αυτό παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, επικίνδυνες και πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν οι γυναίκες πόσο φοβερό είναι και να κάνουν έναν αγώνα να το σταματήσουν η να εμποδίσουν άλλες γυναίκες που πρόκειται κατά διαβολική ενέργεια να το διαπράξουν. Γιατί συνήθως φθάνουν στο έγκλημα αυτό είτε από άγνοια είτε από πίεσι είτε από πάλη εσωτερική. Κυρίως συμβάλλει η συνεργεία του διαβόλου με αιτίες και αστήρικτες δικαιολογίες και προφάσεις και αδυναμίες, όπως π.χ. δεν φθάνουν τα οικονομικά, με πιέζει ο άντρας μου, μου ήλθε η ασθένεια κλπ. Από την άλλη πλευρά είναι και η άγνοια και όλα αυτά τα εκμεταλλεύεται ο διάβολος και κατορθώνει να παρασύρη τις μητέρες σ’ αυτό το τραγικό αμάρτημα.
Δεν ξέρω, αν γνωρίζετε ότι αυτά τα παιδάκια, αυτά τα έμβρυα, αυτές οι υπάρξεις δεν καταλήγουν στην ανυπαρξία με την έκτρωσι, αλλά το κάθε έμβρυο είναι κι ένας τέλειος άνθρωπος, και μάλιστα στην ψυχή. Αυτά τα παιδάκια ζουν στον άλλο κόσμο, κι όπως καταλαβαίνετε τόσα εκατομμύρια παιδιά έχουν αποτελέσει έναν ολόκληρο στρατό στον ουρανό. Όλα αυτά διαμαρτύρονται˙ το αθώο αίμα τους βοά προς τον Θεό ότι αδικοσκοτώθηκαν και ότι δεν έλαβαν το Άγιον Βάπτισμα, ότι δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Και η ευθύνη σε ποιους πηγαίνει; Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται˙ δίπλα στο αίμα αυτό που χύνεται, στο «κομπιούτερ» του Θεού, γράφεται «έγκλημα». Και αυτό το αίμα πως θα ξεπλυθή; Όταν λερώνεται κάποιος με τι καθαρίζεται; Με το ύδωρ, με το νεράκι το καθαρό. Κι εδώ χρειάζεται ύδωρ να βγαίνη συνεχώς από δύο βρύσες, που είναι τα δύο μάτια. Η μετάνοια η εσωτερική να εξωτερικεύεται με μία ακένωτη πηγή δακρύων εφ’ όρου ζωής!
Βέβαια το αμάρτημα συγχωρείται, αφ’ ης στιγμής κατατεθή στην Ιερά, στην παντοδύναμη Εξομολόγησι, όπου δεν μένει τίποτε ασυγχώρητο. Ο Θεός είναι αγάπη και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αύτω» (Α’ Ίωαν. 4, 17). Είναι όμως και δικαιοσύνη. Γι’ αυτό οι γυναίκες που έχουν κάνει αυτό το αμάρτημα, ας μην επαναπαύωνται ότι εξομολογήθηκαν τις εκτρώσεις, που έχουν ήδη κάνει. Θα πρέπει σε όλη τους την ζωή να χύνουν δάκρυα μετανοίας. Πολλές απ’ αυτές νοιώθουν ανικανοποίητες καίτοι εξομολογήθηκαν. Γιατί; Διότι ακόμη δεν μετενόησαν εσωτερικά, δεν έχυσαν το αναλογούν δάκρυον, το οποίον θα ξεπλύνη το αίμα της εκτρώσεως η των εκτρώσεων. Η μετάνοια είναι πολύ μεγάλη, απέραντη. Απόδειξις της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Θεού είναι αυτό το «ζην», το ότι ζει ο άνθρωπος και μετά το έγκλημα. Ζει και αυτό σημαίνει ότι τον περιμένει ο Θεός, κι αφού τον περιμένει δεν πρέπει να χάση την ευκαιρία, πρέπει να την εκμεταλλευθή.
Και ο κανόνας του πνευματικού συγκριτικά με το πολύ σοβαρό αυτό αμάρτημα και ειδικό έγκλημα, χρήζει ιδιαιτέρας προσοχής. Ο κανόνας βοηθάει στην θεραπεία της ψυχής, αλλά, όπως είπαμε, θα πρέπει να ανοίξουν και οι βρύσες των δακρύων, που θα ξεπλύνουν τα αίματα της εκτρώσεως, για να μπόρεση κατόπιν ο άνθρωπος να αισθανθή κοινωνία με τον Θεό. Δεν φθάνει, λοιπόν, μόνον η εξομολόγησις. Αυτό που μετρά, αυτό που θα αλλάξη, που θα αλλοίωση την καρδιά του Θεού, την πικραμένη και φαρμακωμένη, που θα την επαναφέρη, όπως ήταν πριν αμαρτήση ο άνθρωπος, είναι οι δύο βρύσες των ματιών του, που θα ρέουν δάκρυα μετανοίας. Θα πρέπει, πριν φύγουμε απ’ αυτήν την ζωή, να έχουμε αλλάξει την καρδιά του Θεού.
Θα σας αναφέρω ένα απλό παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι ένα παιδί λύπησε την μητέρα του με μια παρακοή, μια ασέβεια. Όταν επιστρέψη αυτό το παιδί, και της πη: «Συγγνώμη, μητέρα, γι’ αυτό που έκανα˙ δεν θα το ξανακάνω», η μητέρα θα απάντηση: «Συγχωρεμένο να είσαι και μην το ξανακάνης». Την συγχώρεσι την πήρε. Αν όμως πέση στην αγκαλιά της κι αρχίση να κλαίη, να οδύρεται, να την παρακαλή και να την ικετεύη να του δώση από καρδιάς την συγγνώμη, τότε δεν θα μείνη η ελάχιστη λύπη και πικρία μέσα της για το σφάλμα του παιδιού. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον άνθρωπο, που μετανοεί και επιστρέφει στον Θεό μετά από οποιοδήποτε αμάρτημα…
Όσον περισσότερον μετανοεί ο άνθρωπος, κι όσον περισσότερον χύνει δάκρυα μετανοίας, τόσον περισσότερον η καρδιά του Θεού αλλοιώνεται. Εις βάθος γίνεται η καταλλαγή του Θεού μετά του αμαρτωλού ανθρώπου, και ιδιαίτερα στην περίπτωσι αυτού του εγκλήματος της εκτρώσεως, όπου επιβάλλεται η ροή των δακρύων˙ να μη σταματήση το δάκρυ μέχρι τελευταίας αναπνοής.
Θα σας αναφέρω ένα περιστατικό με σχετική περίπτωσι:
Επάνω στην Μακεδονία, σε κάποιον προσκυνηματικό ναό, με θαυματουργό Άγιο, θα εγίνετο η πανήγυρις του ναού. Εκεί ήταν μία ενάρετη «καντηλανάφτισσα» -καλογριά, όπως λέει ο λαός. Αυτή εργάσθηκε πολύ, για να καθαρίση, να περιποιηθή τον ναό και το απογευματάκι ξάπλωσε λίγο να κλείση τα μάτια της, για να μπόρεση κατόπιν να συνέχιση τα υπόλοιπα.
Έπεσε να κοιμηθή, αλλά που να ξυπνήση; Κοιμόταν για μέρες. Φώναξαν τον γιατρό, για να δουν τι συμβαίνει, και τους λέει:
«Μη την ξυπνάτε˙ κάτι της συμβαίνει, που δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε ιατρικώς. Πάντως κάποια στιγμή θα ξυπνήση».
Μετά από ημέρες -δεν θυμάμαι πόσες- ήρθε στον εαυτό της, ξύπνησε και ρώτησε:
—Μήπως άρχισε η αγρυπνία; Αυτή νόμιζε ότι κοιμήθηκε λίγες ώρες. Της απαντούν:
—Όχι, δεν άρχισε˙ σε λίγο θα αρχίση!
Αυτή το πίστεψε.
Όταν συνήλθε καλά, είπε στους προϊσταμένους εκεί του ναού:
—Σας παρακαλώ, φωνάξτε όλες τις γυναίκες του χωρίου να ‘ρθουν εδώ.
Πράγματι μαζεύτηκαν όσες ήταν δυνατόν να πάνε, και τους είπε:
—Άκουσε τι είδα: Εμένα με ωδήγησε ένας λαμπρός άνθρωπος προς τα κάτω. Κατέβαινα, κατέβαινα στο βάθος της καρδιάς της γης. Είδα εκεί φύλακες, είδα σκοτάδι, είδα φυλακισμένους, είδα πολλά πράγματα. Και ανάμεσα σ’ αυτούς που μου έδειχνε, είδα και τις γυναίκες που είχαν κάνει έκτρωσι να τρώνε από τα αίματα των εκτρώσεων τους! Έφριξα από την θέα αυτή και άκουσα τον άγγελο να μου λέη: «Τώρα που θα σε επιστρέψω επάνω στην γη, να καλέσης όλες τις γυναίκες και να διηγηθής τι είδες να τις αποτρέψης, από αυτό το έγκλημα. Γιατί αν δεν μετανοήσουν ανάλογα, σ’ αυτήν την κατάστασι θα έλθουν εδώ κάτω!».
Κι εμείς όλοι να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι πρέπει να βοηθήσουμε στην αποφυγή αυτού του εγκλήματος. Όταν πέση στην αντίληψί μας κάποια τέτοια περίπτωσις, αμέσως να πάρουμε θέσι αυστηρή και νουθετική. Συνήθως η γυναίκα που κάνει την έκτρωσι, δεν βλέπει και δεν ξέρει τι έχει γίνει από πλευράς ιατρικής μέσα της. Με την παραμικρή δυσκολία -είναι και της μόδας- πηγαίνει στον γιατρό και κάνει την έκτρωσι, σαν να πρόκειται να πετάξη ένα σκυλάκι η ένα γατάκι. Να την αποτρέψουμε, λοιπόν, ώστε να μην οδηγηθή σ’ αυτή, λέγοντας της ότι είναι το πιο μεγάλο έγκλημα.
Σαν πνευματικός σας συνιστώ, όποιες έχετε διαπράξει αυτό το αμάρτημα, είτε μία είτε πολλές φορές, προσπαθήστε διά των δακρύων να θεραπευθήτε ψυχικά, και χρησιμοποιώντας μία ανθρωπομορφική έκφρασι, θα έλεγα να απαλείψετε από την καρδιά του Θεού την λύπη και την πικρία. Βέβαια μετανοών ο άνθρωπος και κλαίων και αγωνιζόμενος και κοπιάζων σε πολλά πράγματα σαν άσκησι, κάνει ευμενέστερη την καρδιά του Θεού απέναντι του. Αποφαίνονται οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας ότι η μετάνοια μπορεί να κατάκτηση τόσα πολλά, ώστε να φθάση στο σημείο να απαλείψη εντελώς από την καρδιά του Θεού την μνήμη της αμαρτίας, δηλαδή να αποσβήση εντελώς την ύπαρξι αμαρτημάτων στον άνθρωπο.
Βλέπετε της μετανοίας το μεγαλείο! Τι χρειάζεται σε όλους και πρώτον σ’ εμένα; Να μετανοούμε. Οσάκις πη ο άνθρωπος«ήμαρτον», ο Θεός απαντά «συγχωρημένος να είσαι». Πηγαίνουμε όμως να πάρουμε και την υπογραφή της συγγνώμης, η οποία παρέχεται από το πετραχήλι, δυνάμει του νόμου του μυστηρίου της Ιεράς Εξομολογήσεως. Και με το θάρρος αυτό που μας παρέχει το μυστήριο της Εξομολογήσεως και η επίγνωσις της απεριορίστου και αδιάλειπτου και αενάου δυνάμεως της μετανοίας, θα προσερχώμεθα στον Θρόνο της Χάριτος του Θεού.
Να μη δειλιούμε, να μη δίνουμε αυτί στην απελπισία, να τρέχουμε στο μυστήριο. Απελπισία ποτέ! Εδώ παίζεται το μεγάλο παιχνίδι. Όσο και να νοιώθης εγκληματίας, ποτέ μη δέχεσαι την απελπισία. Να κράτησης γερά την ελπίδα. Όχι να σε ρίξη στον βυθό της απελπισίας και να χαθής. Όχι από τον ένα γκρεμό να πέσης στον άλλο. Προσβάλλεις την δόξα του Θεού, κατεβάζεις τον Θεό χαμηλά. Στήσε τον Θεό υψηλά στην καρδιά σου, εκεί στην αξία και στην μεγαλοπρέπεια Του, διότι είναι εις θέσιν Αυτός ο Θεός να σβήση παν αμάρτημα. Εάν ο Θεός εσταυρώθη κι έσβησε τα αμαρτήματα όλης της ανθρωπότητος, τι είναι μπροστά σ’ αυτά, τα δικά σου αμαρτήματα, αμαρτωλέ άνθρωπε;
Γι’ αυτό κι εμείς δεχόμεθα τους πάντες σ’ αυτό το σωτήριο λουτρό, σ’ αυτό το λιμάνι που λέγεται εξομολόγησις. Κι εκεί αράζει το κάθε τσακισμένο καράβι από τις φουρτούνες του ωκεανού. Είτε το έχουν δείρει άνεμοι η φουρτούνες η ληστές, ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό, έρχεται και γωνιάζει σιγά – σιγά. Του έχουν φύγει τα κατάρτια, τα πανιά και το μόνο που περισώζεται είναι το σκάφος, ο σκελετός. Και μπαίνει μέσα στα συνεργεία τα διορθωτικά, διορθώνονται όλα αυτά τα πράγματα και γίνεται πάλι καινούριο το καράβι αυτό.
Έτσι μία ημέρα ήλθε ένα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα˙ ήλθε μία γυναίκα στο μυστήριο -εγώ βέβαια τη λυπήθηκα τρομερά- και μου παρουσιάζει η καημένη πενήντα εκτρώσεις! Βάλε τώρα το γεγονός αυτό να τίθεται στην κρίσι του πνευματικού˙ πενήντα φόνοι παιδιών! Φυσικά εφ’ όσον ο Θεός την έχει στην ζωή ακόμη, είναι εγγύησις του Θεού ότι την ανέχεται και την περιμένει, οπότε ποιος πνευματικός είναι εκείνος, ο οποίος θα της φερθή κατ’ άλλον τρόπον; Την πήρα βέβαια με πολλή στοργή, με πολλή αγάπη, προσπάθησα να την βολέψω και της έδωσα εκείνο το φάρμακο που της χρειαζότανε.
Σκεφθήτε πόσα χρόνια περάσανε˙ την βασάνιζε το αμάρτημα αυτό και δεν είχε την τόλμη να το πή! Και γύρισε πίσω με την ελπίδα της σωτηρίας. Πόσο τρομερή είναι η αγάπη του Θεού! Αλλά και η χαρά των Αγγέλων! «Επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι μεγάλη χαρά γίνεται εν τω ουρανώ» (Λουκ. 15, 7). Δεν είναι μόνον το ότι μετανοεί ο άνθρωπος και κλαίει και οδύρεται την κατάντια του και ο Θεός τον σώζει, αλλά και ότι παραχρήμα γίνεται και στον ουρανό χαρά. Ολόκληρος ο ουρανός πανηγυρίζει και οι Άγγελοι υμνούν και αινούν τον Θεό για την σωτηρία μιας αθανάτου ψυχής!
«Μακάριοι ων αφέθησαν αι ανομίαι και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι» (Ψαλμ. 31, 32)˙ δηλαδή είναι ευτυχής ο άνθρωπος, ο οποίος αξιώθηκε να συγχωρηθούν οι αμαρτίες του. Τι ευχαριστία να αποδώση κανείς στον Θεό! Σκέψου˙ εγώ να έχω ζήσει χίλια χρόνια, να έχω κάνει όλα τα εγκλήματα του μεγαλύτερου εγκληματία και τελικά να με φωτίση το έλεος του Θεού, να επιστρέψω, για μια στιγμή να τα καταθέσω όλα και μέσα σε δύο λεπτά, σε λίγη ώρα να βρεθώ δίκαιος, να βρεθώ λουσμένος, να βρεθώ στους ουρανούς! Μα εκείνα τα χίλια χρόνια τι γίνονται; Πάνε εκείνα˙ μην τα λογαριάζεις, δεν υπάρχουν τώρα, έχουν σβήσει, δεν ζητουνται αυτά πλέον, βγήκαν από τα κατάστιχα των δαιμόνων αμέσως, πάραυτα! Είναι διαταγή του Θεού! Με το κάθε αμάρτημα που καταθέτεις, πατάει το κουμπάκι του «κομπιούτερ», τακ, άφεσις! Τακ, άφεσις! Άφεσις! Με άθροισμα από κάτω «μηδέν». Λευκό μητρώο! Ύστερα, είναι να μην προσκυνής αυτόν τον Θεό, να μην πέσης κάτω και να κλαις από αγάπη και έρωτα και πόθον Θεού;…
Εύχομαι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος να μας επισκιάζη όλους και να μας διατηρή εν Χριστώ. Αμήν.
Πηγή: Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης, Η τέχνη της Σωτηρίας, § Το τελειωτικό κτύπημα-ομιλία που έγινε στην Αμερική, εκδ. Ιεράς Μ. Φιλοθέου Αγ. Όρους
Δεν προσχωρώ στον ΣΥΡΙΖΑ διότι...
...ενώ από τη μια μεριά σας βλέπω υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μουσουλμάνων της Θράκης, δεν σας έχω δει ποτέ να αναλαμβάνετε κάποια δράση υπέρ των ίδιων ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Χριστιανών στην Τουρκία.
Δεν θα μπορούσα να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ από τη μια μεριά
πέντε συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ονομάζουν τα Σκόπια ως ‘Ματσεντόνια’ και τους
Σκοπιανούς ‘ματσεντόσκι’ και στηρίζουν τις απόψεις του ναζιστή Γκρουέφσκι, από
την άλλη κατηγορούν τους συμπατριώτες τους στην Ελλάδα που διεκδικούν το
αυτονόητο δικαίωμά τους, ως…εθνικιστές!
Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ από τη μια μεριά
στηρίζετε τους Τσάμηδες – τους αποδεδειγμένους συνεργάτες του Χίτλερ στην
κατοχή - και τους αναγνωρίζετε το δικαίωμα να διεκδικήσουν τις κατασχεμένες από
την Ελλάδα περιουσίες τους, από την άλλη, δεν σας έχω δει ποτέ να διαμαρτύρεστε
για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των Ελλήνων κατοίκων της Βορείου
Ηπείρου!
Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ στηρίζετε τα δικαιώματα
των Τουρκοκυπρίων, στηρίξατε παράλληλα και το αμερικάνικο σχέδιο Ανάν που
αφαιρούσε τα δικαιώματα των Ελληνοκυπρίων και διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία!
Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ ονομάζετε την
Κωνσταντινούπολη…Ιστανμπούλ, λέτε επίσης και το Μοναστήρι…Μπίτολα, αλλά δεν
λέτε και το Βερολίνο …Μπερλίν!
Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ από τη μια ζητάτε
επίμονα να μπει φραγμός και κάποιος έλεγχος στη διακίνηση του παγκόσμιου
κεφαλαίου, από την άλλη θέλετε ελεύθερη διακίνηση λαθρομεταναστών στην Ελλάδα!
Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ από τη μια μεριά είστε
υπέρ της κατάργησης του πεδίου βολής στους Λόφους της Φλώρινας για οικολογικούς
λόγους, από την άλλη μεριά δεν διαμαρτυρηθήκατε ποτέ για το εργοστάσιο λιγνίτη
της ΔΕΗ που μολύνει χειρότερα το ίδιο περιβάλλον, δεν διαμαρτυρηθήκατε ποτέ για
το ασβεστάδικο και για το ορυχείο στην ίδια περιοχή…όπως και δεν
διαμαρτυρηθήκατε ποτέ για την άθλια ρυπογόνο μονάδα παραγωγής ηλεκτρισμού των Σκοπιανών
δίπλα στο Μοναστήρι, που όταν φυσά βόρειος άνεμος πνίγεται όλος ο νομός στο
καυσαέρια!
Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ο πρόεδρός σας από τη μια
μεριά είναι λάβρος κατά των ‘βυσμάτων’ στο στρατό και από την άλλη υπηρετεί τη θητεία
του βάζοντας βύσμα στο κέντρο της Αθήνας στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας!!!
Δεν θα μπορούσα ποτέ να έλθω στις γραμμές σας, γιατί ενώ βλέπω ένα νέο παιδί
για αρχηγό με υποτίθεται νέες και καθαρές ιδέες, από την άλλη όμως τον βλέπω
μέτοχο σε κατασκευαστική εταιρεία που στο καταστατικό της έχει στην πρώτη
γραμμή τα … δημόσια έργα!
Για αυτά και για άλλα πολλά,
Όχι ευχαριστώ!
Αναστάσιος Καζαντζίδης
πηγή: http://panayiotistelevantos.blogspot.gr/2012/06/blog-post_4169.html
Η μνημόνευση των ονομάτων στην Προσκομιδή.(Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη)
ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ
Γέροντος Ἰακώβου
(Ἀπομαγνητοφωνημένη συζήτηση)
–Τα σαρανταλείτουργα παιδιά μου έχουνε μεγάλη αξία για τις ψυχές των ανθρώπων. Για τους ζώντες και τους τεθνεώτας.
Αν είχατε ακούσει, προ ετών, ένα καράβι που βυθίστηκε εδώ στην Κρήτη το »Ηράκλειο»…
Λοιπόν, μία γυναίκα με πήρε. Πήρε τηλέφωνο, και λέει:
»Πάτερ, οι συγγενείς μας πνίγηκαν στο καράβι».
–Την ρώτησα: Δεν θα κάνης μνημόσυνο στον άνδρα σου, στους συγγενείς σας;
–Μπα… δεν χρειάζονται τα μνημόσυνα, λέει. Εγώ έδωσα 5.000 στο Ορφανοτροφείο της Χαλκίδος. Το ίδιο είναι. Πάτερ μου, εσύ τι λες γι αὐτό;
–Λέω, άκουσε παιδί μου να σου πω, εφόσον με ρωτάτε. Άλλο, παιδί μου, η προσευχή και άλλο η ελεημοσύνη. Άλλο, με συγχωρείτε, η προσευχή που κάνουμε με το μνημόσυνο. Διότι, έτσι τα βρήκαμε. Έτσι είναι. Και από τους Αποστολικούς χρόνους, αλλά, και από τις ημέρες που ήταν ο Μωϋσής, ο Προφήτης της Π. Διαθήκης. Όταν απέθανε, λέει, δίναν ελεημοσύνες και κάναν μνημόσυνα… και αυτά δίναν τότε. Για την ψυχή του Μωϋσή και τους Αγίους της Εκκλησίας μας. Αυτά παιδιά μου, είναι εξ αμνημονεύτων χρόνων. Είναι αιώνες ολόκληροι, δεν μπορεί κάποιος να κόψη αυτά τα πράγματα.
Γι αὐτό της είπα και γώ έτσι. Και η ελεημοσύνη πιάνει την ψυχή του ανθρώπου. Αλλά, άλλο το μνημόσυνο, η προσευχή. Διότι βγάζουν μερίδα στην Αγία Πρόθεση και τις μερίδες αυτές τις μεταφέρουν Άγγελοι στον ουρανό.
–Εμείς εδώ σηκωνόμαστε τη νύχτα για να μνημονεύσουμε αυτά τα ονόματα. Έχουμε χιλιάδες ονόματα, περίπου 20-30 χιλιάδες ονόματα. Είναι ευεργέται του Μοναστηριού πριν 38 χρόνια που ήρθα στο Μοναστήρι. Άλλος με έδωσε αυτό το ποτηράκι, άλλος αυτό το φλυτζανάκι, αυτό το νάϋλον, άλλος τη λάμπα, άλλος μία εικονίτσα, άλλος ένα καδράκι, άλλος εκείνον τον μπουφέ, άλλος ένα ρολόϊ, και έχω τα ονόματά τους από το 1952 που χειροτονήθηκα ιερέας του Υψίστου και τα μνημονεύω. Αυτοί φύγαν απ τή ζωή, οι περισσότεροι.
Τα σαρανταλείτουργα παιδιά μου βοηθούν πολύ. Έχει μεγάλη αξία η μερίδα που μοιράζει ο ιερέας και διαβάζουμε αυτά τα ονόματα. Τα παίρνει κάθε πρωΐ Άγγελος Κυρίου, διότι την ώρα που αρχίζει η προσκομιδή κατεβαίνουν Άγγελοι Κυρίου. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έβλεπε την ώρα που άρχιζε η προσκομιδή, απ τή σκεπή απάνω της Εκκλησίας, να πετάνε λευκοφόρα παλληκάρια, Άγγελοι Κυρίου. Και σε κάθε Χριστιανό στεκόταν Άγγελος Κυρίου, ο φύλακας του ανθρώπου, της ζωής του. Και μέσα το Ιερό γεμάτο Άγγελοι και έπαιρναν την αναφορά αυτή, την πάνε στον θρόνο του Θεού. Έτσι παιδιά μου είναι αυτά, γιατί »εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια», τα λεγε ένας Πατριάρχης.
Πρέπει να είμαστε όλοι άγιοι, έλα όμως που είμαστε και άνθρωποι. Εμείς έχουμε ανάγκη από την Εκκλησία, διότι ο ιερέας είναι ανώτερος και από τον Βασιλέα.
Επιμέλεια.ΡΩΜΝΙΟΣ
Τι να απαντήσουμε όταν κάποιος μας λέει ότι δεν υπάρχει Θεός.
Ένας συνάδελφός σου σού ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!» Καί αἰσθάνεσαι σά νά σέ χτυπᾶ μέ μαστίγιο.Κι ἐσύ ἀγωνιᾶς γιά τήν ψυχή του καί τή ζωή του. Καί καλά σκέφτεσαι.
Ἄν δέν ὑπάρχει ὁ Ζῶν κι ὁ Παντοδύναμος Θεός κι ἄν δέν εἶναι ἰσχυρότερος ἀπό τό θάνατο, τότε ὁ θάνατος εἶναι ὁ μοναδικός κυρίαρχος.
Καί ἡ κάθε ζωντανή ὕπαρξη δέν εἶναι παρά ἕνα κλωτσοσκούφι τοῦ θανάτου. Ἕνα ποντικάκι στό στόμα τῆς γάτας.
Μία φορά, ἀντικρούοντας τόν, τοῦ εἶπες: «Ὁ Θεός ὑπάρχει. Γιά σένα δέν ὑπάρχει». Καί δέν ἔσφαλες. Γιατί ἐκεῖνοι πού ἀποκόπτονται ἀπό τόν Αἰώνιο καί Ζωοδότη Κύριο ἐδῶ στήν γῆ, ἀποκόπτονται ἀπό τή ζωή τήν πραγματική. Καί ἔτσι οὔτε ἐδῶ, οὔτε στήν ἄλλη ζωή θά γευθοῦν τό μεγαλεῖο του Θεοῦ καί τῆς πλάσης Του. Καί καλύτερα νά μήν εἴχαμε γεννηθεῖ, παρά νά εἴμαστε ἀποκομμένοι ἀπό τόν Θεό.
Ἄν ἤμουν στή θέση σου, θά τοῦ ἔλεγα τά ἑξῆς:
- Κάνεις λάθος, φίλε μου! Ὀρθότερο θά ἦταν, ἄν ἔλεγες: «Ἐγώ δέν ἔχω Θεό». Διότι τό βλέπεις, ὅτι ὑπάρχουν τόσοι ἄνθρωποι γύρω σου, πού ἔχουν Θεό καί γι’ αὐτό διακηρύττουν ὅτι ὑπάρχει Θεός. Λοιπόν, μή λές: «Δέν ὑπάρχει Θεός»! Περιορίσου νά λές: «Ἐγώ δέν ἔχω Θεό»!
- Κάνεις λάθος! Μιλᾶς σάν τόν ἄρρωστο, πού λέει ὅτι δέν ὑπάρχει πουθενά ὑγεία!
- Κάνεις λάθος! Μοιάζεις μέ τόν τυφλό πού λέει: «Δέν ὑπάρχει φῶς στόν κόσμο». Ὅμως φῶς ὑπάρχει. Καί εἶναι διάχυτο παντοῦ. Αὐτός ὁ δυστυχής δέν ἔχει τό φῶς του. Καί θά μιλοῦσε σωστά ἄν ἔλεγε: «Ἐγώ δέν ἔχω μάτια καί δέν βλέπω φῶς».
- Κάνεις λάθος! Μιλᾶς σάν τό ζητιάνο, πού λέει: «Δέν ὑπάρχει χρυσάφι στή γῆ». Μά χρυσάφι ὑπάρχει! Καί ἐπάνω στή γῆ! Καί μέσα στή γῆ! Αὐτός δέν ἔχει χρυσάφι! Τό σωστό θά ἦταν νά ἔλεγε: «Ἐγώ δέν ἔχω χρυσό»!
- Κάνεις λάθος! Μοιάζεις μέ τόν παλιάνθρωπο πού λέει: «Δέν ὑπάρχει καλωσύνη στόν κόσμο». Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά πεῖ: «Ἐγώ δέν ἔχω ἴχνος καλοσύνης μέσα μου».
Συνάδελφε, κάνεις λάθος! Λάθος διακηρύττεις ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός! Γιατί, ὅταν κάτι δέν τό ἔχεις ἐσύ καί δέν τό γνωρίζεις ἐσύ, δέν σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει πουθενά κι ὅτι δέν τό ἔχει κανείς! Ποιός σου ἔδωσε τό δικαίωμα νά μιλᾶς ἐκ μέρους ὅλου του κόσμου; Ποιός σου ἔδωσε τήν ἄδεια νά διακηρύττεις, ὅτι τήν δική σου ἀρρώστια τήν ἔχουν ὅλοι; Ὅτι ὅλοι ἔχουν τήν δική σου πλάνη;
Φωνάζεις ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός! Τό διακηρύττεις σέ ὅλον τόν κόσμο! Πολεμᾶς τήν ἀλήθεια!
Ἐκεῖνοι πού δέν θέλουν νά ζοῦν μέ τόν Θεό εἶναι ἐλάχιστοι. Ἀλλά καί γι’ αὐτούς ὁ Θεός ὑπάρχει! Τούς περιμένει. Μέχρι τήν τελευταία πνοή σ’ αὐτή τή γῆ!
Καί μόνο ἄν δέν φροντίσουν νά μετανοήσουν, ἔστω στήν τελευταία τους στιγμή, μόνο τότε ὁ Θεός στήν ἄλλη ζωή θά πάψει νά ὑπάρχει γι’ αὐτούς.
Καί θά τούς διαγράψει ἀπό τό βιβλίο τῆς ζωῆς.
Γι’ αὐτό πές του, σέ παρακαλῶ φίλε μου.
Γιά τό καλό της ψυχῆς σου. Γιά τά ἐπουράνια ἀγαθά. Γιά τά δάκρυα πού ἔχυσε ὁ Χριστός καί τίς πληγές πού δέχθηκε γιά ὅλους μας. Ἄλλαξε μυαλό! Μετανόησε!
Διορθώσου! Καί γύρισε στήν Ἐκκλησία μας!
Ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς σέ πνευματικό του παιδί (από το βιβλίοΔρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται)
Πηγή: Το Ζωντανό ιστολόγιο
Αρχαία Ελληνικά στα δημοτικά σχολεία της Βρετανίας
Τα Αρχαία Ελληνικά περιλαμβάνονται στις ξένες γλώσσες, που θα διδάσκονται οι μαθητές στη Βρετανία από την ηλικία των επτά ετών, σύμφωνα με το νέο σχολικό πρόγραμμα που έθεσε προς δημόσια διαβούλευση η βρετανική κυβέρνηση και πρόκειται να τεθεί σε εφαρμογή από το 2014.
Η υποχρεωτική διδασκαλία των ξένων γλωσσών από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού είναι μία από τις επτά μεταρρυθμίσεις που εισηγείται η βρετανική κυβέρνηση.
Οι μαθητές θα μαθαίνουν να διατυπώνουν ολοκληρωμένες προτάσεις με τη σωστή προφορά και να εκφράζουν απλές ιδέες. Ανάμεσα στις προτεινόμενες γλώσσες είναι τα αρχαία ελληνικά, τα λατινικά και η ευρέως ομιλούμενη, κινέζικη διάλεκτος, mandarin.
Τραγούδια και ποιήματα θα χρησιμοποιηθούν ως εκπαιδευτικά εργαλεία που θα φέρουν σε επαφή τους μαθητές με τη γλώσσα, δια μέσου της αποστήθισης.
Η εισαγωγή της διδασκαλίας των ξένων γλωσσών στο δημοτικό φαίνεται να τυχαίνει ευρείας συναίνεσης. Ο σκιώδης υπουργός Παιδείας Στίβεν Τουίγκ δήλωσε στο BBC, ότι η κυβέρνηση έχει «απόλυτο δίκιο» να κάνει υποχρεωτική τη διδασκαλία των ξένων γλωσσών από την ηλικία των επτά ετών. Πρότεινε μάλιστα να ξεκινάει σε ακόμη μικρότερες ηλικίες.
Η εισαγωγή της διδασκαλίας των ξένων γλωσσών στο δημοτικό φαίνεται να τυχαίνει ευρείας συναίνεσης. Ο σκιώδης υπουργός Παιδείας Στίβεν Τουίγκ δήλωσε στο BBC, ότι η κυβέρνηση έχει «απόλυτο δίκιο» να κάνει υποχρεωτική τη διδασκαλία των ξένων γλωσσών από την ηλικία των επτά ετών. Πρότεινε μάλιστα να ξεκινάει σε ακόμη μικρότερες ηλικίες.
«Τα παιδιά θα αγαπήσουν τις γλώσσες εάν τους δοθεί η ευκαιρία να τις μάθουν από μικρή ηλικία. Η κυβέρνηση προτείνει τα επτά χρόνια. Θα ενθάρρυνα τα σχολεία να αρχίσουν τη διδασκαλία από ακόμη μικρότερες ηλικίες» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Σήμερα, στην Βρετανία, οι ξένες γλώσσες είναι προαιρετικό μάθημα στο γυμνάσιο. Όπως διαπιστώθηκε, όμως, το ενδιαφέρον των μαθητών μειωνόταν χρόνο με τον χρόνο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2010 μόλις το 43% των 14χρονων μαθητών ζήτησε να διδαχθεί κάποια ξένη γλώσσα όταν το ποσοστό αυτό ήταν 75% το 2002.
Η πνευματική μας προετοιμασία για τις εκλογές
Η δική μας απάντηση για τις εκλογές είναι η προσευχή. Προσευχή όλων μας πριν τις εκλογές. Παράκληση στην Παναγία μας, ανάγνωση με συντριβή των ψαλμών του Δαβίδ και εκκλησιασμός το πρωί της Κυριακής.
Ο 51ος ψαλμός κατά τον Αγ. Αρσένιο τον Καππαδόκη (όπως το διέσωσε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος) είναι για να μετανοήσουν οι σκληρόκαρδοι άρχοντες και να γίνουν ευσπλαχνικοι, για να μην βασανίζουν το λαό:
Εἰς τὸ τέλος· συνέσεως τῷ Δαυΐδ· 2 ἐν τῷ ἐλθεῖν Δωὴκ τὸν ᾿Ιδουμαῖον καὶ ἀναγγεῖλαι τῷ Σαοὺλ καὶ εἰπεῖν αὐτῷ· ἦλθε Δαυΐδ εἰς τὸν οἶκον ᾿Αβιμέλεχ. - 3 ΤΙ ΕΓΚΑΥΧᾼ ἐν κακίᾳ, ὁ δυνατός, ἀνομίαν ὅλην τὴν ἡμέραν; 4 ἀδικίαν ἐλογίσατο ἡ γλῶσσά σου· ὡσεὶ ξυρὸν ἠκονημένον ἐποίησας δόλον. 5 ἠγάπησας κακίαν ὑπὲρ ἀγαθωσύνην, ἀδικίαν ὑπὲρ τὸ λαλῆσαι δικαιοσύνην. (διάψαλμα). 6 ἠγάπησας πάντα τὰ ρήματα καταποντισμοῦ, γλῶσσαν δολίαν. 7 διὰ τοῦτο ὁ Θεὸς καθέλοι σε εἰς τέλος· ἐκτίλαι σε καὶ μεταναστεύσαι σε ἀπὸ σκηνώματός σου καὶ τὸ ρίζωμά σου ἐκ γῆς ζώντων. (διάψαλμα). 8 ὄψονται δίκαιοι καὶ φοβηθήσονται καὶ ἐπ᾿ αὐτὸν γελάσονται καὶ ἐροῦσιν· 9 ἰδοὺ ἄνθρωπος, ὃς οὐκ ἔθετο τὸν Θεὸν βοηθὸν αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἐπήλπισεν ἐπὶ τὸ πλῆθος τοῦ πλούτου αὐτοῦ καὶ ἐνεδυναμώθη ἐπὶ τῇ ματαιότητι αὐτοῦ. 10 ἐγὼ δὲ ὡσεὶ ἐλαία κατάκαρπος ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ· ἤλπισα ἐπὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. 11 ἐξομολογήσομαί σοι εἰς τὸν αἰῶνα, ὅτι ἐποίησας, καὶ ὑπομενῶ τὸ ὄνομά σου, ὅτι χρηστὸν ἐναντίον τῶν ὁσίων σου.
Ο 137ος ψαλμός κατά τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη είναι για να φωτίζει ο Θεός τους άρχοντες του τόπου, για να βρίσκουν οι άνθρωποι κατανόηση στα αιτήματά τους:
Ψαλμὸς τῷ Δαυΐδ, ᾿Αγγαίου καὶ Ζαχαρίου. -
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΜΑΙ σοι, Κύριε, ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου, καὶ ἐναντίον ἀγγέλων ψαλῶ σοι,
ὅτι ἤκουσας πάντα τὰ ῥήματα τοῦ στόματός μου. 2 προσκυνήσω πρὸς ναὸν ἅγιόν σου
καὶ ἐξομολογήσομαι τῷ ὀνόματί σου ἐπὶ τῷ ἐλέει σου καὶ τῇ ἀληθείᾳ σου, ὅτι
ἐμεγάλυνας ἐπὶ πᾶν τὸ ὄνομα τὸ ἅγιόν σου. 3 ἐν ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἐπικαλέσωμαί σε, ταχὺ
ἐπάκουσόν μου· πολυωρήσεις με ἐν ψυχῇ μου δυνάμει σου. 4 ἐξομολογησάσθωσάν σοι,
Κύριε, πάντες οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, ὅτι ἤκουσαν πάντα τὰ ρήματα τοῦ στόματός
σου. 5 καὶ ἆσάτωσαν ἐν ταῖς ᾠδαῖς Κυρίου, ὅτι μεγάλη ἡ δόξα Κυρίου, 6 ὅτι
ὑψηλὸς Κύριος καὶ τὰ ταπεινὰ ἐφορᾷ καὶ τὰ ὑψηλὰ ἀπὸ μακρόθεν γινώσκει. 7 ἐὰν πορευθῶ
ἐν μέσῳ θλίψεως, ζήσεις με· ἐπ᾿ ὀργὴν ἐχθρῶν μου ἐξέτεινας χεῖράς σου, καὶ
ἔσωσέ με ἡ δεξιά σου. 8 Κύριος ἀνταποδώσει ὑπὲρ ἐμοῦ. Κύριε, τὸ ἔλεός σου εἰς
τὸν αἰῶνα, τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου μὴ παρίδῃς.
ΠΗΓΗ: Όπου Γης - Στις Ορθόδοξες Γειτονιές του Πλανήτη
Γιατί γονατίζουμε τρεις φορές στον Εσπερινό της Πεντηκοστής.
Ο
Εσπερινός της Πεντηκοστής.
«Έτι και
έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν…»
Κατά την «έσχατη» και «μεγάλη» και «σωτήρια» ημέρα της Πεντηκοστής, κατά την οποία μας αποκαλύφθηκε και προσκυνούμε και δοξάζουμε το μέγα μυστήριο της Αγίας και Ομοουσίου και Ζωοποιού και Αδιαιρέτου και Ασυγχύτου Τριάδος, του Ενός και Μοναδικού Θεού, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμέσως μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, τελούμε τον «Εσπερινό της Γονυκλισίας», κατά τον οποίο ψάλλουμε ύμνους αφιερωμένους κατ’ εξοχήν στο Πανάγιο Πνεύμα, το τρίτο Πρόσωπο της Τρισηλίου Θεότητος, που είναι «φως και ζωή και ζώσα πηγή νοερά. Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν. ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα, Θεός και θεοποιούν, πυρ εκ πυρός προϊόν, λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα».
Αμέσως μετά την «Είσοδο» του Εσπερινού, κι αφού ψαλεί το «Φως ίλαρόν» και το πανηγυρικό
Μέγα Προκείμενο «Τις Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος!» σε ήχο βαρύ, μεγαλόπρεπο, αντάξιο του νοήματος και του μηνύματός του, ο Διάκονος μάς καλεί, κλήρο και λαό. να γονατίσουμε και ν’ απευθύνουμε στον Θεό γονυπετείς λόγο ικεσίας: «’Έτι και έτι. κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».
Από τη λαμπροχαρμόσυνη αγία ημέρα του Πάσχα μέχρι και σήμερα, η γονυκλισία ήταν απαγορευμένη. Σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, και για να υπογραμμίζεται το χαρούμενο και σωτήριο μήνυμα των αναστάσιμων βιωμάτων της Εκκλησίας, η προσευχή των Ορθοδόξων γίνεται «ορθοστάδην».
Σε όρθια δηλαδή στάση, και όχι με γονυκλισία. Όμως την ώρα τούτη το «ορθοστάδην» παραμερίζεται, όχι μόνο για να χαιρετίσουμε θεοπρεπώς το Πανάγιον Πνεύμα «δι’ ου Πατήρ γνωρίζεται και Υιός δοξάζεται, και παρά πάντων γινώσκεται μία δύναμις. μία σύνταξις, μία προσκύνησις της Αγίας Τριάδος», μα και για να πούμε κατά πως ταιριάζει σε παραστρατημένους, όπως είμαστε όλοι μας. χωρίς εξαίρεση, το «ημάρτομεν!», και να ζητήσουμε το έλεος του Θεού, την άφεση, την κάθαρση, τη συγγνώμη.
Τη γονυκλισία την ονομάζει ο λαός μας και «μετάνοια». Γιατί η στάση του μετανοούντος είναι το «κλίνειν τα γόνατα». Κάτω τα γόνατα, κάτω και το πρόσωπο, σημαίνει απλούστατα: «Θεέ μου, βρίσκομαι κάτω. Είμαι πεσμένος. Έχω καταντήσει «γη και σποδός». Σήκωσέ με. Ανάστησέ με. Σώσε με!…». Έτσι, σήμερα που ήρθε στον κόσμο ο Παράκλητος. το Πνεύμα της Αληθείας το «καθαίρον τα πταίσματα», καλούμαστε να πάρουμε στάση (όχι μόνο σώματος, μα και ζωής!) μετανοούντος:
«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».
Στην Κρήτη λένε οι παλαιότεροι: «Και στην κορυφή τού βουνού να βρεθείς τούτη την ημέρα ολομόναχος, θα πρέπει να γονατίσεις και να κάμεις τον σταυρό σου». Και κρύβουν τα λόγια τούτα την αίσθηση της πραγματικής μετοχής στη ζωή του Ενός Σώματος της Εκκλησίας, ανεξάρτητα από εξωτερικές συνθήκες. Την αίσθηση της εν Θεώ τω εν Τριάδι οργανικής ενότητος των πιστών, όπου κι αν οι συγκυρίες της ζωής τους θέλουν να βρίσκονται… Και γονατίζει ο πιστός όπου κι αν είναι: Στην εκκλησία του, στο σπίτι του ή στο νοσοκομείο, αν είναι άρρωστος, στο πλοίο του, αν θαλασσοπορεί, στο βουνό, στον κάμπο, στη στάνη, στο δάσος, στην ξενιτιά· στο κάτεργο, στη φυλακή… Όπου βρίσκεται!
«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».
Η πρώτη Ευχή της Γονυκλισίας απευθύνεται στον «Άχραντο, αμίαντο, άναρχο, αόρατο, ακατάληπτο, ανεξιχνίαστο, αναλλοίωτο, ανυπέρβλητο, αμέτρητο, ανεξίκακο Κύριο», τον «Πατέρα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» και Τον παρακαλεί, με μόνο συνήγορό μας τη δική Του «συμπάθεια», να μας δεχθεί καθώς προσπέφτουμε ενώπιον Του μετανοημένοι και φωνάζοντας το «ημάρτομεν!».
Του θυμίζει πως από τη μήτρα της μητέρας μας ήδη, Αυτόν μονάχα είχαμε για Θεό μας, αλλά, επειδή τη ζωή μας τη χαραμίσαμε στη ματαιότητα, μείναμε γυμνοί από τη βοήθειά Του και δεν έχουμε λόγια για ν’ απολογηθούμε. Όμως παίρνουμε θάρρος από τους οικτιρμούς Του και κράζουμε: «Αμαρτίας νεότητος ημών και αγνοίας μη μνησθής, και «εκ των κρύφιων ημών καθάρισον ημάς».
Του ζητά, πριν βρεθούμε πίσω στο χώμα, σ’ Αυτόν να μάς αξιώσει να επιστρέψουμε! Να ζυγομετρήσει τις αμαρτίες μας με τους οικτιρμούς Του και ν’ αντιπαραθέσει την άβυσσο των οικτιρμών και του ελέους Του στο πλήθος των πλημμελημάτων μας! Να μας ρύσει από την αβάσταχτη τυραννία του διαβόλου! Ν’ ασφαλίσει τη ζωή μας μέσα στους άγιους και ιερούς Του νόμους και να μας συνάξει όλους στη Βασιλεία Του. Και καταλήγει ικετευτικά: «Δος συγγνώμην τοις ελπίζουσιν επί Σε… καθάρισον ημάς τη ενεργεία του Αγίου Σου Πνεύματος».
Πρόκειται για προσευχή «αντρίκια»! Εξομολογητική, χωρίς προσπάθειες άσκοπης δικαιολογίας ή αποποιήσεως ευθυνών. «Ημάρτομεν!» «Αμαρτίας νεότητος ημών και αγνοίας μη μνησθής!» «Εκ των κρυφίων ημών καθάρισον ημάς!» «Δος συγγνώμην τοις ελπίζουσιν επί Σε!» Δεν είναι λόγια αυτά! Είναι βέλη που σαϊτεύουν την πατρική καρδιά του Ανεξίκακου και Πολυέλεου και Φιλάνθρωπου Θεού!…
«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».
Η δεύτερη Ευχή απευθύνεται στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, το «απαύγασμα του Πατρός», τον «της ουσίας και της φύσεως Αυτού απαράλλακτον και αμετακίνητον χαρακτήρα», την «πηγή της σωτηρίας και της χάριτος» και Του ζητά να μας ανοίξει Αυτός, ο «διδούς ευχήν τω ευχομένω», τα αμαρτωλά μας χείλη και να μας διδάξει «πώς δει και υπέρ ων χρη προσεύχεσθαι» – ρεαλιστική παραδοχή πως χωρίς Αυτόν «δι’ Ου τα πάντα» (Εβρ. 2: 10). ούτε να Τον ζητήσουμε μπορούμε, ούτε να Του ζητήσουμε τα συμφέροντα ξέρουμε.
Κι αφού Του δηλώσει με ταπείνωση πως περιμένουμε η ευσπλαχνία Του να νικήσει το «μέτρο πλήθος των αμαρτιών μας, Του λέει πως με φόβο θείο στεκόμαστε μπροστά Του, έχοντας ρίξει την απελπισία της ψυχής μας μέσα στου ελέους Του το πέλαγος, και Του ζητάει για λογαριασμό μας: «Κυβέρνησόν μου την ζωήν… και γνώρισόν μοι οδόν εν η πορεύσομαι». «Το Πνεύμα της Σοφίας Σου, χάρισε στη σκέψη μου, Πνεύμα συνέσεως δώρησαι στην «αφροσύνη» μου.
Τα έργα μου ας τα κατευθύνει πνεύμα θεοφοβίας.
Πνεύμα εύθές και ηγεμονικό μη μου στερήσεις, για ν’ αξιωθώ, με του Αγίου Πνεύματος την καθοδήγηση, να εργάζομαι τις εντολές Σου και πάντοτε να νιώθω την παρουσία Σου». Και κορυφώνει: «Την Σην ικετεύω αγαθότητα. Όσα ηυξάμην απόδος μοι εις σωτηρίαν». για να Του υπογραμμίσει πιο κάτω πως Αυτός είναι η μοναδική μας ελπίδα, παρά τις αμαρτίες μας: «Σοι γαρ μόνω αμαρτάνομεν, αλλά και Σοι μόνω λατρεύομεν ουκ οίδαμεν προσκυνείν Θεώ αλλοτρίω, ουδέ διαπετάζειν προς έτερον Θεόν τας εαυτών χείρας».
Κι αυτός ο τονισμός ότι Αυτός είναι ο μοναδικός μας Θεός, το μοναδικό μας, δηλαδή, και έσχατο καταφύγιο, θέλει -αν μπορούμε να το πούμε έτσι (χωρίς, πάντως, ασεβή διάθεση)- να κινήσει το φιλότιμο του Θεανθρώπου να μας δώσει χέρι βοηθείας, να μας χαρίσει την άφεση και τα προς σωτηρίαν αιτήματα, δεχόμενος τη γονυκλισία και την προσευχή μας, «ως θυμίαμα δεκτόν, αναλαμβανόμενον ενώπιον της υπεραγάθου Βασιλείας Του»,
Είναι και τούτη η ευχή μια προσευχή τολμηρή. «Σοι μόνω αμαρτάνομεν, άλλα και Σοι μόνω λατρεύομεν». Δεν ξέρουμε να προσκυνούμε ξένον θεό, ούτε να υψώνουμε χέρια ικετευτικά σ’ άλλον θεό έξω από Σένα! Ομολογία πτώσεως, φθοράς, εξαχρειώσεως, έσχατου κινδύνου! Αλλά ταυτόχρονα και ομολογία πίστεως, θεοφοβίας, ζωντανής ελπίδας σ’ Αυτόν που είναι «η ελπίς πάντων των περάτων της γης» (Ψαλμ. 64: 6), και αγάπης λατρευτικής γι’ Αυτόν που «πρώτος ηγάπησεν ημάς» (Α’ Ιωάν. 4: 19). Προσευχή δίχως φαρισαϊσμούς κ’ υποκρισίες. Σωστό ξέσπασμα αληθινά ορθόδοξης καρδίας!…
«Έτι και έτι κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».
Ακολουθεί η τρίτη Ευχή, που απευθύνεται κι αυτή στο δεύτερο Πρόσωπο της Υπερουσίου Τριάδος, που είναι «η αενάως βρύουσα ζωτική και φωτιστική πηγή. η συναΐδιος του Πατρός δημιουργική δύναμις, ο πάσαν την οικονομίαν διά την των βροτών σωτηρίαν υπερκάλλως πληρώσας» (Η πηγή που πάντοτε κι ασταμάτητα αναβλύζει ζωή και φως, η δημιουργική Δύναμη που είναι αιώνια όπως ο Πατέρας.
Εσύ π[ου εκπλήρωσες κατά τον καλλίτερο τρόπο, ό,τι χρειαζόταν για τη σωτηρία των ανθρώπων.), Ιησούς Χριστός, που έλυσε τους άλυτους δεσμούς του θανάτου κι έσπασε του άδη τα κλειδιά και καταπάτησε τα πλήθη των πονηρών πνευμάτων, και πρόσφερε τον Εαυτό Του για χατήρι μας «άμωμον ιερείον» , αψεγάδιαστη θυσία, θυσία άχραντη, και με θεόσοφο δόλωμα αγκίστρωσε τον «αρχέκακον και βύθιον δράκοντα» και τον εδέσμευσε για πάντα, και τον κατέστησε αδύναμο κι ανίσχυρο, να περιμένει το «πυρ το άσβεστον» (Μάρκ. 9: 45) και το «σκότος το εξώτερον» (Ματθ. 25: 30). Απευθύνεται στον Υιό που είναι «η μεγαλώνυμος Σοφία του Πατρός», «αΐδιον φως εξ αϊδίου φωτός. Ήλιος δικαιοσύνης» και Τον καθικετεύει: «Επάκουσον ημών δεομένων Σου, και ανάπαυσον τας ψυχάς των δούλων Σου, των προκεκοιμημένων πατέρων και αδελφών ημών και των λοιπών συγγενών κατά σάρκα και πάντων των οικείων της πίστεως, περί ων και την μνήμην ποιούμεθα νυν».
Συ που μας αξίωσες να φτάσουμε σ’ αυτή τη μεγάλη ήμερα της Πεντηκοστής, δέξου ακόμα μια ικεσία μας. Όχι για μάς τους ίδιους τούτη τη φορά, μα γι’ αυτούς που έφυγαν πριν από μας. Για τους κεκοιμημένους συγγενείς μας κατά σάρκα και όλους τους «οικείους της πίστεως». Συ που και κατ’ αυτή την «παντέλεια» και «σωτηριώδη» εορτή μάς αξίωσες να δέχεσαι «ιλασμούς ικεσίους» γι’ αυτούς που βρίσκονται στον Άδη, δίνοντάς μας μεγάλες ελπίδες, άκουσε τη φωνή μας που αξιοσυμπάθητα Σου απευθύνουμε: «Ανάπαυσον τας ψυχάς των δούλων Σου των προκεκοιμημένων», εκεί όπου υπάρχει το φως κ’ η δροσιά κ’ ή αναψυχή, εκεί που δεν υπάρχει πόνος, λύπη ή στεναγμός. Ανάπαυσε τα πνεύματά τους με τους δικαίους, γιατί αυτοί που βρίσκονται στον Άδη δεν μπορούν να Σου ζητήσουν συγγνώμη, αλλά μονάχα εμείς που ζούμε Σε ευλογούμε και Σε ικετεύουμε και τις εξιλαστήριες ευχές και ιερουργίες Σου προσφέρουμε για τις ψυχές τους!
Κι επισυνάπτεται σ’ αυτήν και δεύτερη Ευχή υπέρ των τεθνεώτων, απευθυνόμενη σ’ Αυτόν που είναι «της αναστάσεως ημών Αρχηγός και των βεβιωμένων αδέκαστος και φιλάνθρωπος Κριτής και της μισθαποδοσίας Δεσπότης και Κύριος», ικετεύοντάς Τον: «Ανάπαυσον πάντας, τους πατέρας εκάστου και μητέρας και αδελφούς και αδελφάς και τέκνα, και ει τι άλλον ομογενές και ομόφυλον, και πάσας τας προαναπαυσαμένας ψυχάς επ’ ελπίδι αναστάσεως, ζωής αιωνίου, και κατάταξον τα πνεύματα αυτών και τα ονόματα εν βίβλω ζωής», στην αγκαλιά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, στη Χώρα των Ζώντων, στη Βασιλεία των ουρανών, στον Παράδεισο.
Και ανάστησε και τα σώματα όλων μας κατά την αγία ημέρα της επαγγελίας Σου. Γιατί είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει θάνατος για τους δούλους του Θεού. μα φεύγουν απ’ το σώμα κι έρχονται σε Σένα, τον Κύριο. Φεύγουν από τα λυπηρά κι έρχονται «επί τα χρηστότερα και θυμηδέστερα», σε Σένα, που είσαι η ανάπαυση και η χαρά!
Ζητά γι’ άλλη μια φορά συγχώρηση αμαρτημάτων για όλους, ζώντες και κεκοιμημένους, από τον μόνο Αναμάρτητο: «Άνες, άφες, συγχώρησον τα παραπτώματα ημών, τα εκούσια και τα ακούσια, τα εν γνώσει και εν αγνοία, τα πρόδηλα, τα λανθάνοντα, τα εν πράξει, τα εν διανοία, τα εν λόγω, τα εν πάσαις ημών ταις αναστροφαίς και τοις κινήμασι» και καταλήγει: «Και τοις μεν προλαβούσι ελευθερίαν και άνεσιν δώρησαι. ημάς δε τους περιεστώτας ευλόγησον, τέλος αγαθόν και ειρηνικόν παρεχόμενος ημίν…» (Δος μας συγνώμη, άφεση και συγχώρηση για τα παραπτώματά μας, τα θεληματικά και αθέλητα, αυτά που διαπράξαμε ξέροντας πως είναι κρίματα κι αυτά κάναμε έχοντας άγνοια, τα φανερά, τα κρυφά, όσα διαπράξαμε με έργα, με τον λογισμόμας κι όσα με λόγια, όσα κάναμε με κάθε συναστροφή και κάθε κίνησή μας …και στους μεν αποβιώσαντες δώρισε ελευθερία και άνεση κι εμάς που είμαστε εδώ ευλόγησε, χαρίζοντάς μας καλό και ειρηνικό τέλος της ζωής μας.)
Λέει κάποιος Άγιος πως τίποτε δεν συγκινεί τόσο τον Θεό. όσο η προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων. Επειδή «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια», οι προαπελθόντες δεν έχουν πια τη δυνατότητα να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Έτσι, μοναδική φωνή γι’ αυτούς είναι η φωνή μας! Μοναδική ικεσία τους ηδική μας ικεσία! Μοναδική προσευχή τους η προσευχή μας! Ως εκ τούτου, η τρίτη τούτη Ευχή της Γονυκλισίας έχει ξεχωριστή βαρύτητα και σημασία! Είναι προσευχή αγάπης και ελεημοσύνης και φιλαδελφίας και ευγνωμοσύνης, για πρόσωπα που βρίσκονται πια στα χέρια του Θεού!
«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα…»
Τί να προσθέσει κανείς στην τριπλή αυτή γονυκλινή ευχή της Εκκλησίας; Τί επί πλέον να ζητήσει από τον Θεό; Μονάχα έναν ύμνο εκκλησιαστικό που είναι ιερή υπόσχεση επ’ ευκαιρία της Πεντηκοστής, ύμνο του Εσπερινού της παραμονής, προκρίνω ως επίλογο και επιστέγασμα των ταπεινών τούτων γραμμών:
«Εν ταις αυλαίς Σου υμνήσω Σε τον Σωτήρα του κόσμου, και κλίνας γόνυ προσκυνήσω Σου την αήττητον δύναμιν. εν εσπέρα και πρωί και μεσημβρία, και εν παντί καιρώ ευλογήσω Σε, Κύριε»! (Στις εκκλησίες, Σου μέσα θα Σε υμνήσω, τον Σωτήρα του κόσμου, και θα γονατίσω να προσκυνήσω την αήττητη δύναμή Σου, και βράδυ και πρωί και μεσημέρι, και κάθε ώρα και στιγμή θα Σ’ ευλογήσω, Κύριε.)
πηγή: Ιωσήφ Μητροπ. Προικοννήσου, «Οσμή ζωής», εκδ. Άθως, σ. 98-108
anavaseis.blogspot.com
Φωτογραφίες από την ημερήσια προσκυνηματική εκδρομή της ενορίας μας σε Μοναστήρια του Αιγίου
 |
| Ιερόν Προσκύνημα Παναγίας Τρυπητής |
 |
| Παναγία Τρυπητή |
 |
| Φιάλη Αγιάσματος (Παναγία Τρυπητή) |
 |
| Τα Άχραντα Πάθη του Κυρίου μας (Ι.Μ.Ταξιαρχών Αιγιαλείας) |
 |
| Γεύμα στην αυλή της Ι.Μ.Ταξιαρχών |
 |
| Καθολικόν Ι.Μ. Ταξιαρχών |
 |
| Ασκητήριο Οσίου Λεοντίου (άποψη απο την Μονή Ταξιαρχών) |
 |
| Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου στο Βερίνο Αιγιαλείας |
 |
| Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου στο Βερίνο Αιγιαλείας |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)